VTM kondigde 30° aan. En meer !!!
Het was precies dat “meer” dat me inspireerde op te treden nu het nog maar 17,30° was. Ik zou me dit keer wapenen nu de nagellak op onze vingers zou smelten, nu onze boerenboter uit onze ijskast, nochtans een Miele, in beekjes zou ontsnappen en zeggen dat we altijd een pakje van 5 kg kopen, nu sommigen frieten konden bakken in hun frituurpan zonder zelfs de stekker hoeven in te steken : het zal ze leren niet op hun cholesterol te letten en geen airfryer aan te schaffen.
Ik wist, nu VTM ons verwittigd had, dat we gans ons bioritme zouden overhoop gooien omdat we overdag zouden slapen. Het zou wel zo moeten. Onze ventilator naast ons bed zou de nachtelijke rust verstoren : het was nog een model Stock Américain met schroeven als de molenwieken van de windmolens die binnenkort de Kleine Meerlaan van stroom zullen voorzien. Van enkele straten tenminste. Van enkele woningen tenminste. Op bepaalde uren tenminste. Maar ook dat went als het de energiefactuur maar bedwingt : allen tegelijk koken, wassen, strijken…
Ik wist dat we eveneens nachtelijk zouden rondlopen, wat zeg ik, kuieren met onze gieter tussen onze boontjes en onze komkommers, onze selder en onze courgetten, onze geraniums en onze surfinia’s. Deden we dat bij dag en bij felle zonneschijn, dan was het water uit onze gieter verdampt tegen het moment dat we onze boontjes en sla nog maar konden groeten, dag boon ! dag sla ! laat staan ze te benevelen of te besproeien. Na een evenwichtsoefening, afgesnoept van Cirque du Soleil, over de rand van onze regenton die nog amper gevuld was, moesten we dadelijk de sprint inzetten richting slabeddekes en boontjesbeddekes met een dampende gieter. Niks daarvan als we die klus ’s nachts klaarden. ’s Nachts klaren…Zulke Saint-Tropeze en Sevillaanse temperaturen zouden ons nog meer onzin doen uitkramen !
Met een dekentje, gemaakt in de breiclub Needle Flash op onze knieën en een buitentemperatuur van amper 13°, hadden we bij het middagnieuws op VTM gehoord over de temperatuursprong die ons te wachten stond. Ze spraken er over 30° gelijk een boer over zijn kleine patatten, simpel, alledaags maar legden toch wat meer timbre in hun stem bij de aankondiging “En meer”. We mochten zelf bepalen hoe hoog we bereid waren te gokken. Dachten we aan 35° ? 38° ? Wie biedt meer ? 40° madammeken daar ?
Ze meldden dat met een commerciële, zeg maar een Strepsilsstem, zuiver van toon of noem het een Fysiomertoon en niet gehinderd door brandend maagzuur, Gavisconpuur dus. Ze deden dat zonder verpinken maar wel met luifels van wimpers van sponsor l’Oréal en evenmin heen en weer schuivend op hun stoel. Merci Tena Lady !!!
Maar het schrikmoment daar onder het gebreid dekentje moest vlug plaats maken voor het wees-op-je-hoedemoment.
Was er daar geen van de grote bazen, bij VTM moéten ze zeker groter zijn dan 1.85m, die ook CEO was van het aircoconcern
Take my sweat away ? En dan die andere, hoe heet hij ook weer, de beste vriend van, ja hoe heet zij ook weer, met zijn mobiele zwembaden die hij, zij komt natuurlijk niet mee, op je oprit komt plaatsen en na de grote hitte terughaalt. Ik zou ’t wel 1000 keer zeggen.
Om nog maar te zwijgen over de VTM-sponsorclub met hun zonnetenten, hun ijslolly’s, hun vliegenramen, hun plonsbaadjes, hun wegwerpbikini’s, na gebruik weliswaar, hun muggenproducten, hun ontzwelcrèmes voor voeten met kortstondige uitbreidingsplannen, hun reizen naar zonnige bestemmingen…
Donderdag
VTM kondigt 33° aan.
En meer !!!
Het werd meer maar veel weet ik er niet van. Als je ’s nachts met je gieter tussen je boontjes en je komkommers, tussen je geraniums en je surfinia’s slentert, dan slaap je tijdens de dag en let je daar niet op.