Een verontrustend bericht van Renzy Planchon. Een 22-jarige man die opgroeide in Zottegem en door een vreselijke speling van het lot op straat is beland. Hij vraagt om hulp. Aan het woord is een vriend/vriendin van Renzy die zijn situatie schetst.
“Hallo, ik had graag een oproep gedaan via jullie om een vriend van mij met een beperking te helpen! Hij wordt van kast naar muur gestuurd door overheidsinstanties en het is schrijnend dit te zien. Mocht ik zelf meer kunnen doen, was dat met alle plezier maar ik sta zelf met de rug tegen de muur en jullie zijn onze laatste hoop! Ik heb hem gevraagd om zijn verhaal te sturen naar mij aangezien hij geen geld heeft om zijn telefoon te herladen of deftig op internet kan. Ik heb hem zelf hier en daar financieel geholpen maar door de aanhoudende crisis en met dat alles duurder wordt, is het ook lastig voor mij om de eindjes aan elkaar te knopen.”
Zijn verhaal
“Ik ben Renzy Planchon, 22 jaar oud en heb een fysieke beperking, Cerebrale Parese ofwel een houding- en bewegingsstoornis die veroorzaakt wordt door een beschadiging van de hersenen. Ik zit daardoor in een rolstoel omdat mijn benen er zwaar door zijn aangetast en ik niet deftig kan stappen of staan. Ik woonde meer dan 10 jaar in Zottegem bij mijn moeder en haar vriend. Door een zeer moeilijke thuissituatie die al jaren aansleept, leef ik nu op straat! Communicatie verliep niet altijd even vlot waardoor ruzie ontstond en als mijn ouders het te veel werden, werd ik op straat gezet. Jaren terug, toen ik nog op school zat, had ik nog back-up doordat de school een internaat had. Tegen het einde van mijn schoolperiode zat ik 24/7 op internaat omdat de thuissituatie niet houdbaar was. Na mijn schoolperiode heb ik afwisselend gewerkt maar dat ging niet altijd van een leien dakje. Als ik thuis ruzie had en ik buiten werd gezet, reed ik vaak met de trein van Zottegem naar de andere kant van het land zodat ik op de trein kon slapen. Ik verbleef dan s nachts verder in het station en nam dan de eerste trein terug naar Zottegem. Als ik werk had, ging ik soms rechtstreeks gaan werken hierna. Door mijn beperking en thuissituatie ben ik vaak van job moeten veranderen. De laatste maanden werkte ik voor een callcenter in Gent. Hiervoor moest ik elke ochtend om 6u30 de belbus nemen in de wijk om zeker om 8u in Gent te kunnen zijn en tegen 19u30 was ik terug thuis. Elke dag deed ik dat. Ik ben echter eind mei nog eens buiten gezet geweest thuis. Ik had toen een band gemaakt met de belbus chauffeur en hem gevraagd of ik bij hem niet terecht kon voor één nacht. Hij vond dat dat het geen echte oplossing was aan mijn situatie en nam met mijn toestemming de beslissing om instanties te contacteren zodat ik echte hulp kon krijgen. Diezelfde dag nog heeft die mij naar het CAW te Gent gebracht waar ik tijdelijk kon verblijven en heb daar een maand gelogeerd. Ze hebben toen de noodtoestand uitgeroepen zodat ik “snel” hulp kan krijgen maar alles duurt heel lang en gaat heel traag. Hierna werd ik naar Zorgdorpen te Deinze verwezen. De situatie verslechterde alleen maar toen ik mijn job verloor. Ook mijn beperking ging snel achteruit omdat ik niet de nodige zorgen toedient kreeg. Ik ben nu nog meer gebonden aan mijn rolstoel en kan amper nog stappen. Ik kon mijn rekeningen niet meer betalen en werd alsook in de zorginstelling buiten gezet. Ik keerde toen noodgedwongen terug naar huis maar dat heeft maar een paar dagen geduurd eer het allemaal opnieuw begon. Ik ben toen helemaal van Zottegem naar het spoed van het UZ Gent gegaan in de hoop ik daar hulp kon krijgen. De dag erna ben ik naar de nachtopvang in Aalst van het CAW mogen gaan waar ik overdag van 9u tot 20u buiten moet zitten. Het is daar ook geen plaats voor mij. Ik slaap daar tussen oudere daklozen, alcoholiekers en drugsgebruikers. Tussen al die tijd heb ik ook via het OCMW een leefloon aangevraagd maar aangezien deze nog niet bevestigd is, is het moeilijk om te eten of te drinken. 12 september heb ik een vergadering moeten bijwonen te Brussel om een persoonsvolgend budget te kunnen krijgen. Echter heeft dat maar 7 minuten geduurd en heb ik niet kunnen zeggen wat ik wou en mijn situatie aan de jury niet heb kunnen uitleggen. De kans is dan ook heel klein dat ik deze ga krijgen. Mocht het toch goedgekeurd worden, zal het nog maanden duren eer ik het krijg waardoor ik nu niet verder kan en op straat moet leven. Het is mentaal moeilijk om overeind te blijven, ik weet niet meer waar aan of waar uit! Ik doe daarvoor een oproep via jullie, om bij de luisteraars te luisteren of zij een oplossing hebben, opvang voor mij hebben of weten wat ik kan doen. Ik sta er helemaal alleen voor! Renzy Planchon 0493/69.15.59”
Lees ook