Walter Franck is een fenomeen. Een vriend die we, sinds we hem kennen, een warm hart toedragen. Velen herinneren zich nog de tien stunts, die hij met hart en ziel deed, telkens voor het goede doel. Je moest het toch maar doen, hij nam telkens serieuze risico’s. Verbrak menig wereldrecord, hij haalde de internationale pers, kwam op televisie in binnen- en buitenland. In 2001 haalt hij met zijn stunt (51 u lang heen en weer in een bed woelen) het wereldberoemde Guinness Book. Een hectische periode in zijn leven. Als kind was hij al onstuimig, hij is gezegend met een groot enthousiasme en te veel energie. Het zit in hem om mensen te helpen, om te zorgen voor anderen. Dat was de weg in zijn leven die hijzelf had uitgestippeld. Als postbode deed hij al veel meer dan zijn job. Op zijn ronde helpt hij mensen die fragiel zijn, het moeilijk hebben (in die tijd hadden postbodes niet zo’n strak werkschema). Hij wordt vriend des huizes. Een levensstijl eigenlijk, hij was postbode, maar hij bleef ook bode na zijn uren. Het zorgende zit in hem. Een job, die niet voor iedereen is weggelegd. Als het niet in je zit, lukt het niet.
Al een paar keer sloeg het noodlot keihard toe. ‘Ja, in het leven kunnen dingen gebeuren die je compleet gebroken achterlaten. Er komt een tragisch voorval in zijn leven, zijn vrouw Martine stapt abrupt uit het leven. Hoe probeert een mens zijn leven opnieuw op te pakken na zo’n verlies? ‘Ik kan het niet verwoorden, maar er is een uitweg weet ik nu, het angstaanjagende aan het heengaan van Martine was de onzekerheid of ik ook nog iets anders zou kunnen voelen dan verdriet. Ik wil niet dat het – in alles wat ik zeg en doe -voortdurend om mijn verlies draait. Ik voel me nu verplicht om mensen in een vergelijkbare situatie – er zijn er meerdere dan je denkt – dat er een uitweg is. De meesten gaan gewoon niet kunnen begrijpen wat ik eigenlijk bedoel, want ik weet precies hoe ze zich voelen. Toen mijn vrouw in tragische omstandigheden stierf, belandde ik op een onvoorstelbare duistere plek, waar het bijna onmogelijk was om iets anders dan wanhoop te ervaren. Op een of andere manier ben ik erin geslaagd om daaruit te komen. Mijn dochter Lindsay en haar dochter Liesl (zijn oogappel, mvdv) hebben mij er door gesleurd, ze zijn mijn alles, voor hen leef ik nog, door hen heb ik mijn weerbaarheid terug, ondanks mijn gezondheidsproblemen’, zegt Walter, heel geëmotioneerd. ‘Ik moet inderdaad drie maal per week aan een toestel voor een nierdialyse in Zottegem. Daar word ik verschrikkelijk moe van. Maar het is wel mijn redding. ‘Je voelt dat na een nierdialyse letterlijk, dan denk ik ‘nondedju Walter, wat gebeurt er toch? Ik heb heel mijn leven actief geweest, rondgetrokken, mensen geholpen, een tandje bijgestoken zonder dat ik daar fysiek last van had. En ineens merk je dat het soms niet meer gaat. Dat is voor mij een rot gevoel, ik zou met plezier opnieuw een stunt uithalen, het is een cliché, maar het klopt wel, …een plant wil ik niet worden.Van stuntman tot gitarist
‘Nooit opgeven’, zegt Walter. En inderdaad, hij heeft het nu klaargespeeld om op zijn 72 ste ukelele te leren spelen. Nooit te oud om te leren. Om zijn geest jong te houden, om zelf mee te blijven met zijn opgroeiend kleinkind Liesl, vond hij een nieuwe uitdaging. Hij schrijft zich in voor de muziekles bij Katrien Haenebalcke. Walter is vol lof over zijn muzieklerares. ‘Ze leert je op een leuke, gezellige en snelle manier ‘ukelele’ spelen. Met medeleerlingen musiceren, genieten, beleven, en dit in een rustige omgeving, echt heel ontspannend. En leuk meegenomen, je hebt geen voorkennis nodig, geen notenleer en theorie’, een absolute aanrader, wie interesse heeft in de nieuwe lessenreeks (kinderen en volwassenen) kan inschrijven bij Katrien Haenebalcke via www.hamuze.be, katrien@hamuze.com, 0477/ 51 47 93. Te oud voor ukelele? ‘Niet bij Katrien Haenebalcke’, glundert Walter Franck, die hiermee zijn liefde voor muziek terug aanzwengelt. In zijn jeugdjaren was hij ‘tamboer’ in het trommelkorps van Sint – Cecilia Oosterzele.
Sinds zijn jeugd is Walter Franck een onverbeterlijke ‘bed-woeler’. Hij leerde er mee leven. Hij vond in 2000 de tijd rijp om van zijn afwijking een wereldrecord te vestigen. Hij zou tien jaar lang zijn steentje bijdragen voor acties voor het goede doel. Walter Franck: ‘Na een ongeval lag ik wekenlang in coma, de ene operatie na de andere. Zoiets tekent je. Een dom ongeval. Ik had niet gedronken, wat men ook mag beweren, ik had gewoon brute pech. Ik heb lang last gehad gehad van het trauma. Het heeft me jaren gekost om daar psychisch bovenop te komen. Het ongeval had negatieve, maar ook positieve gevolgen. Het was erg. Maar op de ene of andere manier was het voor mij ook een grote drijfveer. Dat zware verkeersongeval blijft in mijn gedachten. Dat ongeval was een keerpunt in mijn leven. Nu ik ei zo na dood ben geweest, kwam ik tot het besef dat ik me voor acties voor het goede doel moest inzetten. Ik wil me doelen blijven stellen. Ik weet op mijn stunten kwam kritiek, het kon me niet raken, omdat ik het met volle overtuiging deed’. In een interview vroeg ik hem of hij ooit eens wijs ging worden. ‘Ik zal het toch nog moeten leren, ik heb het er moeilijk mee om nee te zeggen tegen mensen die me iets vroegen om iets te toen voor acties voor het goede doel’, reageerde hij toen laconiek. Er waren echt gevaarlijke stunts bij. Maar over de moeilijkheidsgraad maakte hij zich weinig zorgen. ‘Moeilijk gaat ook. Nee, willen is kunnen. ‘Al mijn stunts werden op veel ongeloof onthaald, maar ik nam steeds de volledige verantwoordelijkheid’. Hij heeft inderdaad veel in gang gestoken, iets opgezet om Sinksenkermis in Oosterzele op te fleuren, het zit gewoon in hem. Zijn stunten lokten een massa volk naar Oosterzele. Wat een energie. ‘Maar het gaat alsmaar sneller, ik denk inderdaad weleens aan vroeger, ik kijk met plezier op al die jaren, velen spreken me nog aan over die stunten. Die erkenning doet deugd, ja. En Walter bewijst het opnieuw, zolang je gemotiveerd bent, kan je ook op latere leeftijd nog een instrument leren bespelen. Het gaat tenslotte vooral om het plezier dat muziek spelen geeft. (marcel van de vijver, foto’s danny de lobelle).
