Op dinsdag 24 oktober organiseert Ommekeer het sociaal artistiek theater ‘De kansen dans’. Tien mensen met armoede-ervaring uit Erpe-Mere brengen hun levensverhaal. Pakkende verhalen die ons doen nadenken over hoe armoedebestrijding beter kan. Als afsluiter bezorgen ze alle politieke partijen die actief zijn in Erpe-Mere ons memorandum in teken van de komende gemeenteraadsverkiezingen.
Wij gingen praten met een aantal mensen van vereniging Welzijnsschakel Erpe-Mere.
Nuus: Dag Caroline, Krista en Johnny. Wie zijn jullie?
We zijn leden van de vereniging Welzijnsschakel Ommekeer uit Erpe-Mere. We zijn mensen die samen komen om armoede te bestrijden.
Nuus: Jullie brengen op 24/10 het sociaal artistiek theater ‘De kansen dans’? Waaruit bestaat jullie theater?
Caroline: De rode draad is het boek ‘De kansen dans’ dat oproept om armoede anders te bekijken. We versterken dit met onze eigen verhalen. We laten mensen in armoede aan het woord. We brengen ons verhaal over hoe we in armoede terecht zijn gekomen. Sommigen van ons door een tegenslag zoals ziekte, een ongeval, overlijden of een faillissement. Bij sommigen van ons stond hun wiegje in een gezin in armoede. Daar geraak je zo maar niet uit. Mijn mama zei altijd : als je geboren wordt met een papa met een werkbroek en een mama met een werkbroek, zult ge ook een werkbroek dragen.
Nuus: Jullie willen met het theaterstuk ook een boodschap van verandering brengen. Wat moet er volgens jullie veranderen?
Caroline: Ik heb jaren gewerkt in de bouw en ben nu invalide. De uitkeringen moeten omhoog. Tegen de 15e van de maand is mijn geld op. Ik heb geen recht meer op sociaal tarief voor energie. Ik blijf hangen in mijn situatie. In de winkel wordt eten altijd maar duurder en we krijgen het steeds moeilijker.
Johnny: Onze vorige woning werd onbewoonbaar verklaard. We hebben maanden gezocht naar een nieuw huis maar konden niets vinden. De stress was enorm en woog op ons gezin. Enkele dagen voordat we op straat zouden terechtkomen met onze drie kinderen, kregen we gelukkig een sociale woning. Er zijn meer betaalbare woningen nodig!
Krista: Ik leef op het randje als alleenstaande moeder. Ik kan niet sparen, aan het einde van de maand is alles op. Ik heb het gevoel dat ik snel van de ene kant naar de andere kant terecht kan komen. De belastingen op mijn uitkering worden pas op het einde van het jaar afgehouden. Daardoor heb ik vaak geen recht op zaken omdat mijn inkomen zogezegd te hoog is, terwijl ik duizenden euro’s belasting moet betalen.
Johnny: De hulp zou toegankelijker mogen. Ik heb een autistische zoon en ik weet niet waar ik recht op heb. Ik heb net een verslag gekregen waar ik de helft niet van versta. We worden vaak geholpen door toevalligheden door bv. onze vereniging of een juffrouw van op school die ons verder helpt.
Nuus: Ik kan mij voorstellen dat je verhaal brengen niet vanzelfsprekend is. Waarom doen jullie dit?
Johnny: Je verhaal doen is niet gemakkelijk. Ik doe mee aan het theater omdat mensen niet altijd moeten afgaan op wat ze van ver zien. Dat is niet altijd de werkelijkheid. Er schuilt altijd iets achter. Je kiest er niet voor om in armoede te leven. Er zijn nog veel vooroordelen die ik dagelijks mag ontvangen en ondergaan.
Caroline: Ik ben in de miserie terechtgekomen en drugs beginnen gebruiken om me beter te voelen. Ik wil de boodschap brengen dat er een uitweg is. Als je praat met mensen, hulp zoekt en ook toelaat is er licht aan het einde van de tunnel. De hulp moet wel toegankelijk zijn.
Krista: Ik hoop dat mensen door de voorstelling armoede misschien een beetje beter begrijpen en niet direct een stempel op mensen zetten. Mensen vragen niet om die miserie. De werkelijkheid is dat het iedereen kan overkomen. Het is rap gebeurd. zeg nooit nooit. In het leven moet je ook een grote portie geluk hebben.’
Kaarten?
Sociaal artistiek theater ‘De Kansen Dans’
24 oktober, 20u, EMotia, Erpe-Mere
kaarten via: https://www.emotia.be/kansendans
reservatie kan ook via mail : info@welzijnsschakelommekeer.org of sms : 0470/68.68.16
