Geraardsbergen. Het aantal leefloongerechtigden groeit sneller in Geraardsbergen dan in de omliggende steden en gemeenten. ‘Steeds meer leefloongerechtigden kiezen er bewust voor om in onze stad te komen wonen en dit is geen gezonde evolutie’, laat Filip Schotte (N-VA) weten. Vooral het centrum van de stad zou daarom extra gevoelig zijn voor ‘verpaupering, vervreemding, criminaliteit, drugs, leerachterstand… en de onderlinge verbanden.’ Geraardsbergen glijdt af naar ‘een troosteloze stad.’
‘De stad Geraardsbergen liet een studie uitvoeren naar de instroom van leefloongerechtigden. De hoofdreden voor hun komst naar Geraardsbergen is het feit dat ze hier al mensen kennen’, aldus Filip Schotte (N-VA). Filip Schotte is lid van het Bijzonder Comité Sociale Dienst (het vroegere OCMW). Volgens de N-VA’er is dit ‘geen gezonde evolutie’: ‘Op die manier groeit het aantal leefloners sneller dan in de omliggende steden en gemeenten.’
Waarom kiezen steeds meer leefloongerechtigden voor het centrum van Geraardsbergen?
‘De vrij goedkope huisvesting in zeer eenvoudige basiswoningen vormt o.a. een aantrekkingspool. Daarom kiezen steeds meer leefloongerechtigden om in het centrum van de stad te leven. De huisvesting in de buitengemeenten is doorgaans duurder en niet zo haalbaar voor deze mensen. Het centrum van de stad is daarom gevoeliger voor verpaupering, vervreemding, criminaliteit, drugs, leerachterstand… en de onderlinge verbanden.’
Staat het Bijzonder Comité Sociale Dienst dan machteloos?
‘Er wordt heel sterk ingezet op activering. De sociale werkers van het OCMW verrichten hier titanenwerk maar heel vaak zien ze hun inspanningen niet beloond. Het gebrek aan kennis van de Nederlandse taal blijkt dikwijls een hinderpaal voor tewerkstelling. Ook de verslavingsproblematiek is een belangrijke oorzaak waardoor mensen niet uit die neerwaartse leefloonspiraal geraken.’
U maakt ook gewag van misbruik van het systeem.
‘Heel wat leefloongerechtigden vinden hier moeilijk werk omdat ze tevens laaggeschoold zijn. Het perverse van ons sterk sociaal systeem is dat er uiteraard misbruik wordt van gemaakt. Sommigen vinden in hun vrij comfortabele uitkering en bijkomstige ondersteuningen geen motivatie om voor enkele euro’s méér, iedere dag aan de slag te gaan. Bij het Bijzonder Comité van de Sociale Dienst zien we nochtans scherp toe op misbruiken en spreken we voortdurend tijdelijke of definitieve schorsingen uit.’
De armoede in het centrum wordt steeds zichtbaarder. Niet?
‘Geraardsbergen is aan het verloederen. Wat de situatie in Geraardsbergen nog dramatischer maakt, is dat heel wat projecten in Geraardsbergen onderuit worden gehaald. Denk maar aan de summiere plannen 
destijds voor een crematorium, een gevangenis, en zeer actueel nog de Denderstuwen en de kazerne van de toekomst. Op die manier komt er geen bijkomende tewerkstelling en glijden we af naar een troosteloze stad met verkrotting, leegstand en gettovorming.’
Hoe vertaalt zich dat in de cijfers?
‘Per duizend inwoners kent Vlaanderen 5,72 leefloners, Brussel 35,76 en Wallonië 19,45. Voor Oost-Vlaanderen zijn er dat 7,31 en voor Geraardsbergen 8,09. Hiermee zit Geraardsbergen ruim boven Lierde (1,03), Brakel (0,87), Herzele (2,94) en Ninove (5,96). In de zomerpieken gaat Geraardsbergen voorbij de 500 mensen met een leefloon. Frappant is dat bij jongeren onder de 25 jaar we zelfs meer dan 10 leefloners per duizend Geraardsbergenaren noteren. Een derde van alle leefloners in onze stad zijn niet-EU-burgers.’
Zit de invloed van de uitdijende Brusselse Rand er voor iets tussen?
‘Nog een opvallende vaststelling is dat we niet te kampen hebben met de uitdijende Brusselse rand want in Halle-Vilvoorde noteren we maar 4,22 leefloners per 1000 inwoners. Mensen kiezen dus bewust om iets verder van de hoofdstad naar Geraardsbergen te komen. Voor de nieuwkomers vormt Geraardsbergen geen tijdelijke verblijfplaats. Onze stad is wel degelijk een eindbestemming voor de meest kwetsbaren in onze maatschappij.’
Wat is de conclusie?
‘Het studiebureau heeft zich beperkt tot enkele statistische bevindingen maar stelt geen oplossingen voor. Wel bevestigen ze dat het héééél moeilijk wordt om het tij te keren. Het wordt een werk van lange adem en van iedereen in ieder domein van de samenleving. De overheid moet ervoor zorgen dat arbeid altijd beter loont dan een leefloonpakket. Een sociaal vangnet mag geen hangmat worden.’
Julien Borremans