Met Whisky Sour presenteert Katapultt, plek voor kunst en meer, de eerste tentoonstelling onder zijn nieuwe titel. Kunstgalerij St.Art53 breidt zijn toekomstplannen uiten daar is een naamsverandering bij.
Op 7, 8 en 9 juni kan je de werken bewonderen van Eva Dobbels, Bert Drieghe, Lenny Vervaeke, Nicolas Van Parys, Nico Vaerewijck, Manon De Craene en Emma Loosbergh.
OPEN
7 juni van 17u tot …
8 juni van 14u tot 19u
9 juni van 11u tot 19u
Emma Loosbergh
(°1994) laat zich leiden door intuïtie in haar vorm- en kleurkeuze. De werken beïnvloeden elkaar en vermijden referenties naar de wereld van buiten hun oppervlak. Vorm en kleur dirigeren hier de balans, op zoek naar een harmonieus beeld.
Bert Drieghe
Tegelijk abstract en figuratief tapt zijn werk uit het gevoelsmatige vaatje dat gevuld is met observaties van zijn omgeving. Bert Drieghe (°1979) zijn werk is meer dan wat er letterlijk wordt afgebeeld; het onderwerp lijkt in zijn unieke stijl te zweven tussen de som van de objecten.
Lenny Vervaeke
(°1996) Griekse vazen komen uit zijn verzameling open source-beelden en worden bewerkt tot ze er verweerd uitzien en de indruk geven het origineel te zijn. Zijn beeld ontstaat door beeld weg te nemen, terwijl hij de goedkope replica’s een tweede leven geeft door ze symbolisch in brand te zetten.
Nicolas Van Parys
(°1974) laat collage en schilderkunst samen aan tafel zitten in een kamer met verschillende tijdslijnen op het behang. Voorheen onafhankelijke beelden worden één en bevriezen daarmee uit context gehaalde voorstellingen in hetzelfde moment.
Nico Vaerewijck
Met een dosis Americana op de achtergrond verkent Nico Vaerewijck (°1977) een filmische en dromerige esthetiek in zijn schilderijen met abstraherende inslag. De beelden hebben wortels in zelfgemaakte foto’s van zijn omgeving, maar tegelijk hebben ze iets afstandelijks.
Eva Dobbels
(°1994) kiest spontane momenten uit haar omgeving met een onmiddellijke impressie, in een poging hun subjectiviteit vast te houden. Ze jaagt niet op letterlijke weergaven of herkenbare portretten, maar op de essentie van een moment en tijdsverloop.
Manon De Craene
(°1995) speelt evenzeer met perceptie en schildert op vierkant formaat om los te komen van het klassieke landschap. Haar florale elementen zijn organisch en ontvouwen zich als een flipperkast. Er schuilt een nervositeit in de lijnen die het beeld opbouwen zonder het oppervlak per se te verzadigen. Na het aanbrengen van de ene laag haalt ze de andere laag soms weer weg