Zottegemnaar Thibault Wilaert heeft afgelopen weekend zijn thuisstad, en bij uitbreiding alle andere fans van heldenverhalen, verbaasd met een 3de én een 4de plek tijdens het Wereldkampioenschap OCR of Obstacle Course Racing. Dat is een hardloop met onderweg veel uitdagende obstakels. Ook een andere Zottegemnaar presteerde sterk tijdens het WK. Thomas Seghers werd 4de op de short en 7de op de standard bij de 20-24 jaar.
“Vorig jaar vond voor het eerst het officiële wereldkampioenschap obstacle course racing (OCR) plaats in België, dit jaar was het in Costa Rica (volgend jaar in Zweden). Het bestaat zoals steeds uit verschillende disciplines: een soort head-to-head ninja sprint van 100m met altijd dezelfde obstakels en op het einde een ramp waarop je een knop moet afdrukken; een short course (ongeveer 3km) met 20-25 obstakels, een standard course (13-15km) met 40-50 obstakels en dan nog een Team race (3 personen, 6-9 km met obstakels die je als team samen moet overwinnen). Ninja sprint is doorlopend met alle rondes en finale op zondag. Short course is altijd op vrijdag, standard op zaterdag en Team race afsluitend op zondag”, doet Thibault Wilaert het relaas van zijn zeer sterke en onverhoopte prestatie.
Revanche
“Ik was dus uit op revanche dit jaar. Gezien het de vorige keer zo goed ging besloot ik om voluit op beide afstanden te gaan en te zien wat dat zou kunnen geven. Voorafgaand heb ik twee weken rondgereisd met mijn gezin en genoten van de prachtige natuur en dieren die Costa Rica te bieden heeft”, gaat Thibault verder. “Tegelijkertijd bleef ik natuurlijk mijn looptrainingen aanhouden en was ik hierdoor geacclimatiseerd aan de heel vochtige tropische warmte. Vrijdag 22 augustus vond dus de short course plaats. 3 km met 20 obstakels in en rond het Nationaal Stadium van Costa Rica in San José. Ik startte in de tweede golf van atleten in de 40-44 jaar categorie met 5 andere concurrenten. Een verschroeiende sprint-start – gevolgd door enkele honderden meters trappen op en af in het stadion – putte ons allemaal al uit en dan moest het eerste obstakel (een atlasstone, ronde cementbal, van 40-50 kg opheffen en afstandje ermee lopen) nog komen. In onze golf ging het al rap tussen een Britste atleet en mezelf. Hij bleek iets rapper te zijn in het lopen terwijl ik in het nemen van technische obstakels (slingeren aan stokjes, houten maïskolven, touwtjes, synthetische bananen, enz…) sneller was. Nek aan nek streden we waarbij we vaak haasje over deden. In 2/3 van de wedstrijd kwam er een langer loopstuk waarop hij uitliep en hierna kon ik het gat niet meer dichten. Met mijn hartslag was immers al sinds het begin in het rood. Ik bleef echter duwen in het lopen om hem in het zicht te houden en nam vlot alle resterende obstakels. Net voor de finish kan ik mijn 3 bandjes tonen, mag ik het laser shooten doen en 13 seconden later sprint ik over de finish. Hier staat mijn familie en andere aanwezige Belgen (atleten en hun familie) mij op te wachten na mij tijdens het parcours luidkeels aan te moedigen. Ze zeggen mij dat ik heel snel gelopen heb en mijn scherpe tijd (17 min 52 sec) wijst dit ook uit. Na enige tijd en het finishen van alle andere atleten van mijn leeftijdscategorie blijk ik zowaar 3de te zijn. Ik had dus een bronzen medaille beet en zou dus op het podium staan. Ongelooflijk! Al ambieerde ik misschien een top vijf positie na mijn 8ste plaats vorig jaar: dit had ik echt niet verwacht, zeker niet omdat er 3 voormalige elite-atleten aan de start stonden bij de 40-44 jarigen. Twee daarvan heb ik dus achter mij kunnen laten! De Brit van mijn golf blijkt eerste te zijn (goud) met 3 seconden op een Oekraïner (zilver) van de eerste golf en een veertigtal seconden voor mij.”
Glunderen van trots
“In de avond was het dus genieten van de medailleuitreiking waarbij ik op het derde schavotje mocht gaan staan. Ik glimlachte alsof ik de eerste plaats en goud had. Zo blij was ik! Alle Belgen riepen luid en ik zag ook mijn vrouw en kindjes glunderen van trots. Vol goeie moed vatte ik de volgende dag dan ook de standard course aan die 13,2 km met 360 hm bleek te zijn en jammer genoeg een heel pak minder obstakels dan de vooropgestelde 40. Wegens organisatorische problemen. Het parcours liep doorheen een koffieplantage in de bergen rond San José: single trails, een heel stuk waden door een rivier met losliggende keien, tussen de koffieboonplanten… en vooral heel veel kort naar omhoog en naar beneden. Prachtig maar lastig! In onze tweede golf van 40-44 jarige atleten ging het alweer om een strijd tussen mezelf en de Brit die goud won op de short course. Ik liep sneller op technische afdalingen. Hij op de bredere relatief vlakke paden. We kwamen maar weinig obstakels tegen die het verschil konden maken en wisselden de koppositie van onze golf af. Echter, rond km 10 kreeg hij precies een klop van de man met de hamer. Was het van de inspanning? De hitte? Een combinatie? Moeilijk te zeggen. Bij het passeren moedigde ik hem nog aan om de kop niet te laten hangen, maar bleef ik uiteraard nog volop gas geven, want ik wist niet hoe de atleten uit de eerste golf voor mij, of die uit volgende golven, na mij zouden lopen. Op een gegeven moment, op anderhalve km vóór de finish, kwam hij nog even langszij maar crashte hij terug. Ik liep weer uit en nam alle resterende obstakels. Echter liet men ons onderdompelen in 2 vijvers waardoor mijn handen nat werden en ik bij de laatste 2 obstakels net van de voorlaatste grip gleed waardoor ik de bel miste en mijn bandjes geknipt werden. Ik vloekte telkens hardop maar liep furieus verder en nam de obligate strafrondjes heel snel, met een zandzak op de schouder. Ook hierna vlotte het lasershooten, klom ik over een muur en sprintte ik over de finish waar ik toch de eerste van mijn golf bleek te zijn met die Brit ver achter mij. Mijn concurrenten van de eerste golf stonden daar nog en polstten onmiddellijk naar de tijd op mijn horloge (1u21min58sec) en ik bleek net 4de te zijn! Later bevestigen de resultaten ook alle tijden en heb ik dus de chocoladen medaille, op slechts 1min17 sec van de derde plaats en brons. Had ik die 2 laatste obstakels niet gefaald (geen strafrondjes), was ik mogelijks toch 3de geworden. Maar gedane zaken nemen geen keer. Ik was heel tevreden met mijn loopprestatie en was heel dicht bij het podium, waarop nu de drie voormalige elites staan.”
Reis met gezin
“Een prachtige reis met het gezin kunnen afsluiten met zulke sportieve prestaties (3e en 4e van de wereld bij de 40-44 jarigen), meer kon ik zeker niet wensen”, besluit Thibault. “Dit lag ver boven mijn verwachtingen en ik ben dan ook heel blij en tevreden. OCR, oftewel obstacle course running, heeft mijn sportieve hart gestolen,. Ook al omdat de sfeer tussen de atleten zo leuk en ondersteunend is. Na een heel competitieve strijd vliegen we elkaar gewoon in de armen aan de finish. Bij van elkaar fysiek te kunnen pushen en het beste in ons naar boven te halen. In de winter was ik geblesseerd en ook met mijn tijdelijke verandering van werk (Belgisch Voorzitterschap van de EU) kon ik niet zoveel trainen als gewoonlijk. Het EK in Italië in juni moest ik door mijn werk aan mij laten voorbij gaan en dus was alle focus dit jaar gericht op het WK in Costa Rica in augustus. Toen ik begin juli mijn grote teen brak al voetballend met mijn kindjes in de tuin, ben ik beginnen fietsen om mijn conditie op peil te houden en niet teveel achterstand op te lopen. Grip en kracht bleef ik ondertussen op beperkte wijze verder oefenen. Al die toewijding en discipline hebben mij dan ook op het punt gebracht waardoor ik die prestaties kon neerzetten. Al ben ik maar een amateur sporter, om iets te kunnen bereiken moet je er veel voor over hebben.”
Nog een Zottegemnaar
Op de foto’s herken je ook een andere Zottegemnaar. Thomas Seghers, van zijn gezin en Belgische delegatie voor de blauwe achtergrond alsook de drie Belgische medaillewinnaars op het podium. Je ziet ook de medailles in chocolade van Bart Schelstraete van bakkerij Sint-Anna. die met dank aan de buren van Thibault een attente en mooie verrassing heeft bezorgd.
