Ik geef toe, er is geen enkele objectieve aanleiding om nu iets te schrijven over Clee’s five, maar toen Wim Cousy een oude foto van hen op Facebook slingerde, overviel me een nostalgische bui. Natuurlijk, dacht ik, die heb ik zéker nog zien optreden! Tot ik me plots realiseerde dat ze al in 1969 gestopt zijn – en ik toen net zonder zijwieltjes kon fietsen. Nostalgie is een vreemd beest, blijkbaar. Waren ze ooit bij Toots achter de kerk in Zottegem? Zeker wel want Toots speelde een tijd in de groep. En Kate! Laat ik eerlijk zijn: mijn voorkeur voor vrouwen begon toen en daar.
Over Toots gesproken: Herman De Vos? Die naam klinkt als een leraar Latijn, geen bassist bij Clee’s five. Toots wás Toots, een legende in eigen persoon. Zottegem heeft altijd een zwak gehad voor dat soort vrije zielen. Was het een zalige tijd? Zeker weten, ook omdat hij zich steeds gedroeg als Toots, verfijnd, mooi.
Van De Truweel tot de hitparade
Clee’s Five ontstond in 1962 – lang voor de Spotify-generatie – en was dé sensatie van de dansvloeren. Lokale zalen zoals “De Truweel” in Sint-Lievens-Esse zaten vol voor hun energieke optredens. Dit was de tijd waarin je muziek nog live beleefde, met een pint in de hand en je beste dansmoves op de vloer. Hun livealbums, Jerk With Clee’s Five (1967) en Hit Parade 1968 (1969), klinken misschien gedateerd, maar vangen wel de sfeer van die avonden.
Hun repertoire? Covers van internationale hits zoals Hey Joe en Happy Together, afgewisseld met eigen nummers zoals No Other Man. Dat laatste nummer? Een mix van Vlaamse ambitie en Jefferson Airplane-flair, althans dat is wat de overlevering ons wil doen geloven.
Dynamiek, met een twist
Het geheim van Clee’s Five was de chemie tussen de leden: Clement Van Herzele (gitaar), Guido Van Den Hauwe (piano), Dré Baeckelandt (drums en gitaar), en natuurlijk Toots (bas). Toen Griet De Bock alias Kate in 1966 de rangen versterkte, veranderde alles. Ze was een van de eerste vrouwelijke rockzangeressen in Vlaanderen – dat was vernieuwend, gedurfd, en eerlijk gezegd ook broodnodig.
Maar laten we wel wezen: de band was meer dan alleen muziek. Het was een sociaal gebeuren, een excuus om achter de kerk rond te hangen en een pint te pakken. En het hielp dat Kate een blijvende indruk achterliet, niet alleen muzikaal maar ook… nou ja, je snapt het.
Een kort tijdperk, een lange schaduw
In 1969 hield Clee’s Five ermee op. De leden gingen hun eigen weg: Clement speelde nog met Walter De Buck, de Gentse folkgoeroe, en Kate en Dré begonnen de groep Kate’s Kennel. Ze werden nooit groot, maar maakten wel indruk, en een beetje schandaal met optredens bij Canzonissima. En de rest? Die liet een beetje een lege plek achter in Zottegem, maar misschien is dat ook hun charme: ze waren net lang genoeg samen om legendarisch te worden, en kort genoeg om niet te vervelen.
Het Jefferson Airplane van Zottegem
Was Clee’s Five een revolutie? Misschien. Een klein stukje Zottegemse geschiedenis? Absoluut. Dankzij hen weten we dat je in een dorp als Zottegem niet alleen kan dromen, maar ook kan rocken – en soms zelfs een vleugje Jefferson Airplane in je achtertuin kan vinden.