Ooit, in een ver en onschuldig verleden, heb ik Jean-Pierre Van Rossem ontmoet. Tijdens het academiejaar 1980-1981 dook hij plots op tijdens de lessen economie van professor M.A.G. Van Meerhaeghe aan de Gentse universiteit. Behalve zijn handboek economie gebruikte de prof ook een boek met een bundeling van zijn columns, veelzeggend getiteld “De vakbondsstaat”. Een ‘fascistisch’ boekje, oordeelde Van Rossem.
Hij liet zich opmerken met kritische vragen, afgevuurd in de hem eigen stijl. ‘In Nederland waar ik les geef, spreken we elkaar aan met jou en jij!’ Gezien zijn vette uitspraak, was het maar de vraag of de Nederlanders hem wel begrepen. Maar misschien was dat bijkomstig.
Na enkele weken was M.A.G. Van Meerhaeghe het moe en liet hij de toegang tot het auditorium weigeren aan personen zonder studentenkaart. Van Rossem dook echter met enkele getrouwen op langs de professoreningang. Van Meerhaeghe nam de vlucht en beschouwde het hoofdstuk uit zijn handboek als gekend.
Ofschoon ik besefte dat ik misschien voor het eerst iets beleefde dat later indruk kon maken op kinderen of kleinkinderen, was er toch die knagende onrust over de praktische gevolgen voor het examen. ‘Geen probleem,’ orakelde Van Rossem, ‘we hebben klacht ingediend bij de Raad van State wegens fascistisch onderricht. In juni is Van Meerhaeghe al lang geen prof meer.’
Nooit vernam ik nog iets over die procedure bij de Raad van State. Ik legde examen af bij professor Van Meerhaeghe en volgde later met een mengeling van verwondering en verbijstering de verdere ‘carrière’ van de beursgoeroe. In mijn roman “De tovenaar van half negen” die ik onlangs uitbracht, besteed ik o.m. aandacht aan de dunne grenslijn tussen waarheid en verzinsel. Ik voer zelfs een sirene op, omdat het mij nog altijd verbaast hoezeer de sirenenzang van de Van Rossems van deze wereld aandacht blijft genieten. Het is ‘godgeklaagd’ dat Jean-Pierre Van Rossem zelf nooit meer mijn boek zal kunnen lezen…
Stefaan Desmet