Hij beheerste mijn leven bijna twee jaar lang. Het was altijd op vrijdagavond.
Nee, Trijs, niet de buurman-kinderlokker. Daarvoor was het al veel te laat. Ik had in een vorig leven mijn kinderzieltje al voor het altaar ingeruild. Het was evenmin de buurman-wat-doet-u-nu. Ik had in een volgende fase mijn kinderen behoed tegen de avances van Robert en zijn poesjes en snoepjes. Ik was zelfs al te laat om mijn kleinkinderen te waarschuwen vooral zorg te dragen voor hun waterwegen, kwestie van het pad niet te kruisen van ene Bo Coolsaet en zijn penseel van de liefde.
“Hij” heette in die jaren ’90 geen Hulu of Netflix, wel Edwin Ysebaert. Elke vrijdagavond liet ik hem binnen, eerst wat aftastend, later geboeid en meegaand in de verhalen van zijn luisteraars. Ik kon gerust de thermostaat een ruk naar beneden geven want hij vulde niet enkel de woonkamer maar de ganse woning met zijn warme stem. Zelfs Jos Ghijsen moest het bij leven en welzijn te bed of niet te bed op Radio2 laten afweten tegen Edwin Ysebaert en zijn Eenzame Hartenbureau. En zelfs Martin De Jonghe en Jo De Meyere moesten een stapje opzij zetten in hun Boerenparlement. Maar dat gebeurt nog wel, in het gewone parlement dat niet zó gewoon is. Edwin startte met een datingprogramma lang voordat VRT en VTM hun koppelpraktijken op kijkers loslieten. Luisteraars konden bellen naar Edwin en hem vertellen over hun zoektocht naar een partner en men kon reageren, een stukje van zijn eigen gevoelsleven prijsgeven en praten over emoties en hoe men ermee omging. Edwin was er, Edwin luisterde, Edwin reikte oplossingen aan, Edwin gaf andere meningen en voorstellen een plaats.
Elke vrouw die toen nog probeerde haar echtgenoot op te biechten dat ze gevoelens koesterde voor een andere man, riskeerde een dreun te krijgen van háár strijkplank en háár deegrol want toen waren al die keukenattributen nog van háár. Tenzij ze er rap aan toevoegde dat het om Edwin Ysebaert ging. Dan steunde hij haar zelfs nog.Het luisterend publiek was geen vrouwenkransje.
30 Jaar later
Helaas. Edwin verdween na 17 maanden al uit de ether wegens te controversieel. Maar de opvolging was en is verzekerd : de therapeut, de psycholoog, de psychiater, de yogaleraar, Big Brother, First Date, Temptation Island, Love Islands,Adam en Eva, Blind Date, Dating Naked, Naked Attraction, kortom stuk voor stuk hulpmiddelen om met gevoelens om te gaan. Geen eenzamehartenbureaus meer. Of toch ?
Wacht, ik zal ’t mijne wat opschuiven ! En met “’t mijne” duidt ze op een klein gesneden broodje en een pakje kaas, drie sneetjes, paterkaas, je weet wel, die mannen die altijd samen in een klooster zitten en daar samen oud worden, m ét hun kaas.
Madam is ook alleen zeker ? en ze monstert mijn aankoop daar op de band van het warenhuis : een pakje mosterdkaas, vier sneetjes, een tandvulling waterkers, een chipolata gemaakt uit de darmen van een prematuurtje en het vlees van een zeug met een postnatale depressie. En ze zucht. Of hapt ze naar adem om me haar verhaal te doen, een verhaal van eenzaamheid en van hoop ? We betalen en schuiven met onze paterkaas en onze mosterdkaas richting schuifdeuren en ze vertelt en ik luister, ik Edwina. Ze doet vrijwilligerswerk in het rusthuis, om eens bij de mensen te zijn h é maar als ze op haar appartementje weerkeert, zit ze toch maar weer alleen. Ze gaat ook elke week dansen naar de Parasol en daar heeft ze korte tijd geleden een weduwnaar leren kennen, een man die zich ook eenzaam kan voelen. Het klikt heel goed en ze denkt dat het wel iets zou kunnen worden maar ze wil het niet forceren.Bijeen gaan wonen, zou ze niet direct willen doen..
Edwina vindt dit hoopgevend nieuws : voorlopig zullen drie sneetjes paterkaas nog volstaan.
Wordt het niet eens tijd dat elk warenhuis over een kletskassa beschikt ?
– Waar heb je zolang gezeten, ch érie ?
– Gestaan ! Aan de kletskassa ! Met een dame die me haar leven verteld heeft.
Maar het kan evengoed in een grote kledingzaak.
“Edwina op bezoek in E17”
Als onze hoofdpersoon het pashokje verlaat om zichzelf terug te ontmoeten in een enorme spiegel, wordt in het hokje ernaast een gezette man naar buiten gewerkt door zijn echtgenote, zijn echtgenootje. Hij heeft de armen vol met winterjassen en krijgt kort maar krachtig de opdracht van elke mantel een grotere maat te halen. Ik sla met haar een praatje maar ze kijkt helemaal niet als een bevoorrechte echtgenote met een man als butler, loopjongen, pakjesdrager, modekenner. Ik zeg haar dat ze een geluksvogel is met zulke…maar ik kan mijn zin niet afmaken. Noem me om de liefde gods geen geluksvogel, zucht ze. Mijn man weet daar alles van, van vogelen dan toch. En ze vertelt, ze haalt op korte tijd gans haar verleden naar boven, wordt rustiger hoe langer ze kan praten, kortom, de tijd voor hem om enkele jassen terug te hangen, van elk een grotere maat te zoeken, er geen te vinden, een winkelbediende te gaan zoeken, zijn uitleg te doen, op de winkelbediende te wachten terwijl die naar de stock is, vast te stellen dat die een ander model heeft meegebracht, opnieuw te wachten en te landen bij het pashokje waar het dametje juist heeft afgesloten met de woorden : nu is hij bezig met een inhaalmanoeuvre maar het maakt me nog zenuwachtiger.
Ik heb al die tijd naar haar geluisterd. Zij gaat voorzeker naar huis met een zwaardere jas en een lichter hoofd.
Edwin Ysebaert, waer bestu bleven ?