Hij heette Jozef, zij Maria. Ze hadden niets met Nazareth en Bethlehem te maken, waren zelfs helemaal niet rooms, moesten niet wekelijks een kopertje in het kerkelijke mandje en direct daarna in de koperen schaal leggen. Ook dat kindje, al dan niet in een kribbe, was er nooit gekomen want het zaad van Jozef zouden ze bij Aveve zelfs niet tegen dumpingprijzen kunnen aan de man brengen. Nu ja, aan de man… En Maria had al haar leven lang problemen gehad met vernauwingen en dat niet alleen in de leidingen in keuken en kelder. Ze hadden ook nooit echt een kind gemist. Wat zou je willen : ze hadden hun bonnen !
Iedere week beleefden ze de eerste sacrale momenten als de reclamefolders in de bus vielen. Jozef kende al het juiste uur om zich op maandag naar buiten te spoeden, naar de brievenbus en daar dag te zeggen tegen ene Albert Heijn uit Nederland en een Duits broederpaar Albrecht, beter bekend onder de roepnaam Aldi.
De traditionele maandagspaghetti was al op weg naar het darmkanaal, niet te verwarren met dat van Panama, de schoteltjes stonden alweer op hun plaats en ze hadden alle tijd. Gelukkig hadden ze zich ooit een 3-zit gekocht waarin genoeg ruimte was voor Jozef links, voor Maria rechts en voor de reclameblaadjes in het midden. Telkens op maandagnamiddag speelde zich datzelfde ritueel af. Ze hadden allebei hun vierkleurige kogelpen, als steunend lid van Gaia gekregen, in de aanslag. Jozef plaatste bij Aldi een rood kruis naast de voorgebakken frietjes, net als naast de uien, met 33 % vermindering, en toch in staat de peller tranen te bezorgen. 6 Stuks primula riepen bij Jozef ook vragen op. Hij zou kiezen voor de rode : hij was niet voor niets jarenlang vakbondsafgevaardigde van die kleur geweest. Hij rechtte zich even in de zetel en schoof het Aldiblad door naar Maria, die zijn keuze beoordeelde en er, bij haar fiat, een groen kruis naast zette. Daarna kwam bij Jozef vriend Heijn even langs.
Net op dat ogenblik weerklonk in de keuken gepruttel van de koffieautomaat. De timer deed het na 10 jaar nog voortreffelijk ook al was de koffiezet een koopje geweest bij Kruidvat. Het geurde er heerlijk naar kokend water dat gemalen bonen van Starbucks van AH overspoelde en vanaf dan koffie werd genoemd.
Maria nam Aldi over van Jozef en jureerde de keuze van haar man met groen, en daar zat Almaci nu eens voor niets tussen want met zulke omvang, zeg maar roerende voorheffing, is dat niet altijd simpel.
Jozef koos onmiddellijk voor de 50% van Ariel pods en voor de Leffe van € 5, en dat voor een 6-pack. Zelf had hij als jongeman altijd uitgekeken naar een 6-pack maar verder dan een schrale, bleke, ingevallen borstkas met 10 haartjes had hij het nooit geschopt. En toch had Maria voor hem gekozen.
Een groot rood kruis zette hij ook naast varkenschipolata want zeg nu zelf : is er iets heerlijker dan rode kool met varkenschipolata met 25% vermindering ? Hij voelde mee met die arme varkens die tegen zulke vooroorlogse prijzen uit hun hok werden gejaagd en op een vrachtwagen geladen. Hij wilde dan nog niet eens de berekening maken van die snaren die speciaal uit Korea of uit Wuhan moesten overvliegen om in chipolata over te gaan.
Maria stopte met kruisen plaatsen en samen gingen ze aan tafel hun middagkoffie drinken, elk met een ronde rozijnenkoek van Lidl, 1 + 1 gratis. Maar dat smaakte je absoluut niet, die waren zelfs lekkerder dan die van de warme bakker. En nog diezelfde avond dronken ze bij TV een glaasje Chenin blanc, uit Zuid-Afrika, 2 flessen voor € 5 bij Lidl want voorlopig vermeden ze hun voorraad Franse en zeker Italiaanse wijn aan te spreken. Er moest maar één druif hebben tussen gezeten met het coronavirus…Maria en Jozef waren ervan overtuigd dat hun glaasje bij TV nog beter zou smaken dan in een Italiaanse kroeg waar ze op één meter afstand moesten klinken.
Ze hadden zich, direct na zijn pensionering, een kleine auto met een extra grote koffer gekocht, niet om die bonnen te vervoeren, wel voor die koopjes. Als je met je bonnen voor een prikje 240 rollen WC-papier kan krijgen en 180 huishoudrollen, kan je niets beginnen met een Porsche 911. Wanneer op zondag de bundel reclamefolders werd bezorgd, moest het bijbels paar wel langer in de 3-zit doorbrengen, weer met de twee Gaiakogelpennen maar dit keer ook met de schaar want zo vlotjes verloopt het afscheuren van de bonnen bij Delhaize nu ook weer niet. Dat mogen Adolf en Louis gerust eens horen, zeiden ze. Maar de overgrote plaats in hun koffer hielden ze echter vrij voor de bonnen bij Colruyt waarvoor ze het Gentse ommeland moesten doorklieven. Het was dan ook Colruyt die hun een dreun van een ontgoocheling toebracht. Half januari stak al een officieel schrijven in hun bus, niet met bonnen van Colruyt maar met een waarschuwing dat LEZ-Gent een fikse boete voor hen klaar had als ze zich met die smerige, Greta-onvriendelijke auto nog in het centrum waagden. Gelukkig had Gaia kogelpennen gestuurd met 4 kleuren en over elke reclame van Colruyt trokken ze voortaan een groot zwart kruis. Gent had hen verraden !