‘The show must go on’, zong Freddy Mercury bij leven. Of nog: ‘We zullen doorgaan’. Het is wrang, rouwen doe je contradictorisch alleen, dezer dagen. Een vervelende bijwerking van het coronavirus.
Ik word pijnlijk herinnerd aan mijn sociaal dier-zijn. zeg maar sociaal beest. Maak er maar sociaal monster van. 1,96 meter groot (maar redelijk klein tegenwoordig), lichtjes overspannen met een overgevoelig vel en hier en daar wat lichaamsbeharing, evolutionair gezien niet langer van enig nut.
Stel je deze coronacrisis eens voor in een niet-digitale wereld, nog niet eens zo gek lang geleden. Zonder likes, skype of what app’s. Huiveringwekkend toch?
Hoe is het gesteld met de steeds onzichtbare, al dan niet bedlegerige man of vrouw die een bestaan (?) leidt achter gesloten- of hoogstens halfopen- rolluiken? Nog steeds gefixeerd op het decennia oude behang aan de muur, of integendeel, razend druk surfend op het wereldwijde web, ver uit het zicht en het bereik van enige tastbare levensvorm?
Merkt onze introverte medemens iets van dit alles, of is er een spatje onrust of een ongemakkelijke kriebel merkbaar?
Ik zag ze voordien weinig, en nu nog minder. De vraag is hypothetisch en hiermede beantwoord.
Alles komt goed, maar daarover later m éér.
Lees ook:
https://www.nuus.be/2020/03/24/markske-in-tijden-van-crisis-hoe-lang-gaat-dit-nog-duren/
https://www.nuus.be/2020/03/25/markske-in-tijden-van-crisis-droefenis-alom/