60. 60 dagen. 60 cursiefjes. En dan mag ik nog 60 worden. 666, the number of the beast. Verder heb ik niets met cijfertjes of symboliek. Evenmin als ik principes heb. Ik huldig één principe, namelijk dat ik g één principes heb.
60 dagen. Dat is achtereenvolgens en zonder onderbreking de Giro, de Tour èn de Vuelta rijden. Ik hoef alvast niet te koersen in het najaar. Door C was ik er vroeger klaar mee. De woordenbrij gierde er uit. ‘Het gierde er uit’, zei Jan Janssen nadat hij Tom Simpson een laatste deugddoend duwtje in de rug gaf, alvorens deze laatste bezweek op de flanken van de Mont Ventoux. Jan had het over de ontlasting van terminale Tom. Mijn onverwacht geschrijf kwam al even hard op ‘gelijk schijten’, maar we leven nog.
Je voelt hem komen. Ik ga in zomerslaap. Een routine doorbreken scherpt de honger aan voor later m éér en nog beter. Mijn kippen -van het merk Marans- stopten even bruusk met leggen. Binnen afzienbare tijd floepen de donkerbruine eitjes alweer dagelijks uit hun respectievelijke cloaca’s.
De volgende maanden geef ik mijn broodheer de tijd van zijn leven. Tussendoor ga ik soezen, en zo dadelijk boontjes planten. Indien de zomer alsnog bruisend opborrelt met feestjes, festivals, festiviteiten, fun en andere fantasietjes, maak mij dan voortijdig wakker. Ik zal op de eerste rij staan en mijn lange nek intrekken zodanig dat al wie achter mij staat ook nog iets opvangt van het schouwspel.
Samengevat: tenzij de natuur er anders over beslist ben je van mij nog niet vanaf. En met die ’60’ doe ik nog wel ‘iets’. But gimme a break now.
En er gebeuren mooie dingen in het leven. Gisteren was ik ter noodzakelijke aanvulling van mijn koele berging kooplustig in een aan de voedingssector gerelateerde handelszaak. Daar had een bijzondere interessante ontmoeting plaats. Twee reuzen uit de culturele sector die elkaar sinds de lockdown niet meer gezien hadden mochten elkaar geheel onverwacht treffen in een aangename omgeving. De ene is mijn superkozijn Dirk, de -op Lou Reed na- beste gitarist ter wereld. De andere is uw onbezoldigde fournisseur van tekstueel vermaak ter aansterking van uw cognitief welzijnsgevoel. Als ik je er nog bij vertel dat deze foto genomen werd door toevallige passant Tom, technisch werkloze exploitant van caf é ’t Amusement, dan snap je wel dat dit een historisch document is.
Als je van dit alles g één pap van lustte, geef ik je de pap in de mond en zeg je doodgewoon: van kramakkelige bric à brac word ik kregelig, korzelig en krokant gekrispeerd. Het bespaart je de moeite.
Tot we mogen tongzoenen.
LEES OOK:
https://www.nuus.be/2020/03/29/markske-in-tijden-van-crisis-hangjongeren/
https://www.nuus.be/2020/05/09/markske-in-tijden-van-crisis-kinderen-en-kleinkinderen/
https://www.nuus.be/2020/05/14/markie-in-tijden-van-crisis-cafes-ik-heb-daar-nog-van-gehoord/