Het is met veel trots dat we met NUUS een nieuw vervolgverhaal voorstellen. Ingestuurd door een van onze lezers. Vandaag deel 2. Wie deel 1 heeft gemist vindt het via deze link.
Patrick wandelde in het park om te contempleren over zijn identiteit. Hij kwam er al snel achter dat hij niet wist waar hij moest beginnen. Op de simpele vraag “Wie ben ik?” kon hij niet meteen een klaar en duidelijk antwoord geven. Hij kende zichzelf nochtans al zijn hele leven. Patrick voelde hoe de angst hem de keel dichtkneep en besloot even te gaan zitten op een bank aan een vijver. Hij ademde een paar keer diep in en uit om weer tot rust te komen.
“Alles OK?” vroeg een bejaarde man die naast hem zat op de bank.
“Ik ben vergeten wie ik ben,” antwoordde Patrick.
“Hoe heet je?” vroeg de oude man.
“Patrick,” antwoordde Patrick.
“Dat is toch al één ding dat je niet vergeten bent over jezelf,” zei de man.
Patrick glimlachte.
“Weet je waarom je vergeten bent wie je bent?” vroeg de bejaarde man.
“Neen. Daar heb ik ook nog niet bij stilgestaan,” zei Patrick.
“Dan is dat de reden waarom je niet meer weet wie je bent, Patrick. Dat is de reden waarom trouwens vele mensen van jouw generatie niet meer weten wie ze zijn. Altijd in de weer, altijd op zoek naar nieuwe ervaringen en kicks, naar genot, naar geluk, naar directe bevrediging van verlangens, naar zelfontplooiing, naar manieren om zich te onderscheiden. Jullie vieren voortdurend het feest van het individu, de vrijheid, de onafhankelijk en het succes in het leven. Alles moet altijd vooruit gaan en veranderen, in functie van de belevenis. Jullie beleven het leven in plaats van het te leven en ondergaan. Jullie consumeren het alsof het een zak snoepjes is. Jullie consumeren elkaar in de liefde en de vriendschap. Jullie zoeken perfect geluk en perfecte partners, en alles wat daar niet aan voldoet moet zo snel wijken voor iets anders, onder het motto dat je maar een keer leeft en dat het leven zo voorbij is. Jullie scrollen, swipen, posten, sharen en liken de hele dag door. Jullie vegen elke vorm van diepgang in het leven zonder aarzelen van jullie telefoonschermen weg. Jullie staren zich blind op geïdealiseerde en geromantiseerde virtuele weergaves van de werkelijkheid en negeren het verdriet en de onzekerheid die er achter schuilen. Leve Instagram en Facebook. Leve al jullie volgers en influencers met hun lege wereld. Leve de schoonheid en verleiding die voortdurend voor jullie voeten wordt geworpen. Leve al de halve waarheden die op jullie afgevuurd worden. Leve de labiele, onzekere manipulators die jullie LUID ROEPEND proberen overtuigen en doen geloven dat het gras groener is aan de overkant. Leve de inhoudsloze, vluchtige bagger die jullie steeds vaker door jullie strot laten duwen en even later weer uitbraken in andere, nog meer inhoudsloze en vluchtige, bagger. Als alles zo vluchtig is, hoe kan je dan nog een houvast hebben? Als alles voortdurend verandert, wat is dan nog je referentiekader? Zonder houvast en referentiekader kan je niet weten wie je bent, en dat is de essentie van de zaak. Versta me niet verkeerd, Patrick, jij en je generatiegenoten valt, buiten het gebrek aan inzicht in de ernst van de situatie, niets te verwijten. Jullie zijn kinderen van jullie tijd. Een tijd vol onverzoenbare tegenstellingen met eenzaamheid, angst en depressies als gevolg. Een tijd waarin wellness, mindfulness, yoga en verdovende middelen floreren als tijdelijk lapmiddel voor de diepe, existenti ële wonden in jullie geperturbeerde geesten. Een tijd waarin je zonder ruggengraat, weerbaarheid en kritische geest simpelweg niet kan gelukkig kan zijn, wat je ook probeert. Maar alles komt ooit wel weer goed, Patrick. Niet perfect, maar gewoon goed. En daar mag je in het leven al meer dan tevreden mee zijn, neem dat van me aan.” oreerde de bejaarde man.
Patrick keek hem sprakeloos aan. Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak en smeet het toestel met een luide oerschreeuw de vijver in. Wie laatst roept, luidst roept.