Een zomers stuk schrijven van Mike Vanderroost. Een van onze lezers.
1979
Ik werd geboren in het jaar 1979 en maakte daardoor deel uit van de laatste generatie peuters, kleuters en schoolkinderen die opgroeide in een relatief eenvoudige en trage wereld zonder al te complexe technologie. Je had televisies, walkmans en stereoketens, en dat was het zowat. Wij waren de laatste generatie die nog zorgeloos heeft kunnen buiten spelen, niet afgeleid door de vele verlokkingen van technologie. Wij waren de laatste generatie die het jeugdige amusement en vertier in hoofdzaak heeft kunnen ervaren in de fysieke wereld. We bouwden nog kampen in het bos, we voetbalden nog op straat, we speelden nog met Lego blokken en Barbie poppen, we schreven nog brieven naar elkaar, we staken onze wijsvinger nog in een draaischijf om te telefoneren naar onze vrienden, en we knikkerden nog op de speelplaats van de school. We kwamen nog moe geravot thuis, onder het stof, soms gehavend met een handvol builen en schrammen. Het leven verliep traag en goed… en toen veranderde plots alles ineens heel snel.
Net zoals ik deel uitmaakte van de laatste generatie kinderen die opgroeide zonder technologie, maakte ik ook deel uit van de eerste generatie pubers en adolescenten die opgroeide met de razendsnelle opkomst en opeenvolging van nieuwe technologie ën. Onze ontluikende nieuwsgierigheid werd extra geprikkeld door de digitale explosie aan nieuwe mogelijkheden. We werden overspoeld door het internet, elektronische muziek en steeds krachtiger wordende computers waar je steeds complexere zaken mee kon doen. Wij waren de proefkonijnen van een nieuwe wereld, de pioniers in de massaconsumptie van nulletjes en eentjes.
Als ik terugkijk op de jeugdjaren van mijn generatie, dan kan ik niet anders dan besluiten dan dat wij een bevoorrechte en misschien wel unieke generatie zijn. Wij werden groot tijdens één van de belangrijkste kantelpunten in de menselijke geschiedenis op technologisch vlak. Wij hebben de wereld zien en horen transformeren van op de eerste rij, gewapend met onze jeugdige fantasie en verbazing. Straffer nog, wij zijn volledig meegegroeid en vergroeid met de digitale revolutie die ergens in de loop van de jaren tachtig begon en vandaag nog steeds met toenemende kracht aan de gang is. De late dertigers en prille veertigers van vandaag zijn als het ware de vertegenwoordigers en verpersoonlijking van de digitale revolutie. Van de eerste logge pc’s tot de meest recente, gestroomlijnde Macbooks, van onhandige VHS videocassettes tot online streaming diensten, het is allemaal onze revue gepasseerd. Wij zijn de enige generatie die begrijpt en zich bewust is van wat de digitale revolutie inhoudt en wat haar impact is geweest.
Maar bon, genoeg pluimen op de hoed van mijn generatie. We hebben er geen moeite moeten voor doen en uiteindelijk stelt het toch allemaal niet veel voor in het licht van de kosmos. Of we nu bestaan of niet, met digitale revolutie of zonder, onze generatie, en de mensheid in het algemeen, is gedoemd om te verdwijnen, net zoals elke andere vorm van voorbije of toekomstige intelligentie in het heelal. Geen paniek, er volgt nu geen nihilistisch betoog waar je hopeloos depressief van wordt. Laat het ons wat luchtig houden en het eens hebben over het weer. Het is me wat met dat weer. Wat het vooral is met dat weer, is dat het er altijd weer is, weer of geen weer. En zo zie je maar hoe het soms allemaal kan verkeren, ook na vele jaren. Alles gaat voorbij, ook al is het nooit echt begonnen. Alles is een illusie, ook al lijkt het nog zo echt. Vriendschap, niet door wijsheid aangeknoopt, wordt door dwaasheid gemakkelijk ontbonden. En dat was het dan.
Beste vrienden, vergeet jullie vooral niet in te smeren, en drink voldoende water. De zomer is in het land. Lach, dans, zing en spring. Tot genoegen.
Mike Vanderroost
Lees ook:
Column Mike Vanderroost: De essentie van mijn vriend Eddy
