Tienduizend mensen hebben dit jaar helaas het huwelijk niet kunnen bijwonen. En evenveel hebben de geboorte niet meegemaakt. Duizenden hebben geen kaarsjes uitgeblazen.
Duizenden waren niet op de communie. Zitten niet langer op terrasjes of in hippe bistro’s. Velen hebben het einde van het mosselseizoen niet gehaald of zullen de start van het nieuwe niet meer meemaken.
Niet door de lockdown, maar omdat ze dood zijn. Dood dus. Wie een lyrische beschrijving had verwacht over “het zoete heengaan” of “de laatste zucht die verlossing brengt” is er aan voor de moeite. Ik weiger in deze namelijk het mooie te zien in dood door egoïsme. Of dood door of voor het grote gelijk.
Ik zou binnenkort namelijk graag nog eens naar een huwelijk. En eventueel een geboorte meemaken. Ik zou graag kaarsjes uitblazen. Communies zullen me eerlijk gezegd worst wezen, maar ik kijk nu al reikhalzend uit naar het nieuwe mosselseizoen, nog voor het huidige ten einde is.
Je zal het me dus niet kwalijk indien ik sommigen onder jullie vanaf vandaag zal negeren. Zowel in het echte leven als in het “sociale gebeuren”.
Niet omdat ik de wijsheid in pacht zou hebben. Maar omdat ik me de luxe niet kan veroorloven geliefden of vrienden te verliezen. Ik heb de luxe niet me te vergissen en spijt te hebben. Mijn spijt is namelijk al een tijdje opgebruikt. Alsook mijn tweede en derde kansen.
Het ga jullie goed.
Eric