Lente, wie verlangt niet naar de lente? Wanneer de donkere winterse dagen eindelijk voorbij zijn en begin februari ons een proevertje geeft van het licht. Spring is in the air. Zelfs de grootste misantroop vertoont het begin van een glimlach. Alles wordt beter, de wereld vergeet zijn zorgen, het ritme van de zotte (lente) morgen.
Maledetta primavera…
Ik heb iets met de lente. Leven met een hoofdletter. Hoop, verwachtingen, dromen, houden van, omarmen, ontdekken… lente houdt je jong…
Toch heeft de lente iets geniepigst, teleurstellend… Ik voelde me als kind, elk jaar opnieuw, bedrogen. De grote kerselaar in de voortuin stond nooit in bloei op 21 maart. Maledetta primavera…
2020, de lente toont een venijnig kantje. Ze overstelpt ons met zon, uitbundig vertoon van nieuw leven, warmte, maar houdt ons stevig in de knel, knakt ons vertrouwen, opent de doos van Pandora…
Maledetta primavera…
In de tuin staat de akebia in bloei, het tere roze van de tulpen is nog nooit zo mooi geweest. De mezen zijn zich van geen kwaad bewust, de tortels maken mij een tikkeltje afgunstig. De merels laten van zich horen, zij hebben een virus overleefd. Wat ‘een paradijs is voor de mens’, mijn tuintje, geldt dit jaar ook voor de vogels. De kat van mijn buurvrouw zit al maanden in lockdown, een gebroken schouder.
Dan toch niet zo’n maledetta primavera…
Tot volgende week, Lut