É én jaar geleden sloot ik Brussel af. En bleef ik in mijn kot. Gepland voor drie weken. Het werden er net iets meer. En los van enkele maanden op terrassen in beperkt gezelschap, werd het nooit meer hetzelfde als voor die bewuste 14e maart. Mijn kot werd mijn vriend en sommige van mijn vrienden vage herinneringen. Vrienden van de kroeg, maar eens de territoriale wateren van het drinkgelag verlaten, vage kennissen van de tablet en de smartphone. Zij bleven in hun kot. Ik ook.
Ik was trouwens niet van plan iets te schrijven vandaag. Niet over het vaccin en waarom je de prik toch beter zou nemen. Niet over lockdown en regels en waarom ze beter toch te volgen. Niet over het ongenoegen, dat bij velen deel gaan uitmaken is van hun dagelijks leven, eerder dan hoop en genegenheid. Niet over het verschil tussen homofobie en homohaat. Niet over haat, tout court.
Maar toch dus. Want ik zou jullie, 1 jaar na die eerste lockdown, iets willen vragen. Ik zou jullie willen vragen terug uit jullie kot te komen. Stilletjes aan. Op een veilige en volwassen manier. Weg van achter die pc, van voor die tv. Weg van tussen die vier muren.
Ik zou jullie willen vragen een stapje in de wereld te zetten. De echte wereld. Begin misschien met je stoep, je straat, je dorp, je stad. En als je dan mensen tegenkomt, knik dan. Of zeg goeiendag. En oefen. Elke dag. Elke dag een beetje. En een beetje meer.
Binnenkort mogen we namelijk terug buiten. En op caf é. Op restaurant. Het zou leuk zijn, tegen dan, terug geleerd te hebben hoe we met mensen moeten omgaan. Met echte mensen. Van vlees en bloed. Mensen die glimlachen en zwaaien. Echt menselijk contact, weetje nog? Ik mag het hopen.
Ik kijk er naar alvast naar uit en oefen, tot dan, mijn mooiste glimlach.
Eric 😊