Zondagmorgen 2 mei. Een dag nadat de Oude Heirbaan in Oosterzele officieel omgedoopt werd tot ‘fietsstraat’ (in het niet-bebouwde deel van de straat)
Ik dacht een ideaal moment om mij als fervente recreatieve de mij vertrouwde Oude heibaan werd tot fietsstraat uit te proberen.
Meteen werd ik verrast door een auto die met grote snelheid in mijn richting afkwam. Zoals in het verleden lappen heel wat automobielen in de Oude heirbaan de 50 lm/uur nu 30 km per uur de snelheidsbeperking aan hun laars.
Een eindje verder op de Oude Heirbaan zat een auto mij op de hielen. Ik probeerde — in tegenstelling wat een fietstraat belooft – zoveel mogelijk naar rechts uit te wijken. Maar dat zinde de automobilist niet. Ik moest van de weg. Hij moest hoe dan ook door. Ik was zo perplex dat ik niet alert was om een foto te maken. In het ‘niet- bebouwde gedeelte van de weg’ zou dit wellicht ook niet verstandig geweest zijn.
Een eindje verder kwam uit een zijweggetje een troep van minstens 30 fietsrenners — dicht op elkaar en zonder mondmasker- de fietsweg op. Weer moest ik in allerijl opzij.
Terwijl ik nog aan het bekomen van die toestanden, kwam een groep mooi uitgedoste en gevaarlijk uitziende maar sympathieke motorijders uit hetzelfde weggetje de fietsweg op.
Leuk idee die fietsweg. Maar zorg dat je als fietser op alles voorbereid ben. Ik las dat de creatie zo’n fietsweg je een veilig gevoel geeft omdat je zo kunt aangeven dat de weg ook een stukje van jou geworden is.
Voor mij geeft een degelijke fietsweg een onterecht veilig gevoel. Zolang er geen mentaliteitswijziging en serieuze sensibilisering komt en er de geen handhaving is kun je als fietser zeker op landelijke wegen dergelijke fietsstraten beter vermijden en ijveren voor betere alternatieven.
Marc Laquière