Een piëteitsvolle 11 novemberviering in Landskouter. In stijl en klasse. Met lezingen van Mieke Goeteyn en Magda Smolders, toespraken van Antoine Heyerick en schepen Elsy De Wilde, dankwoorden van burgemeester Johan Van Durme, bloemenhulde, muzikale intermezzo van de Koninklijke Muziekvereniging ‘Voor God en Vlaanderland’, The Last Post, De Vlaamse Leeuw en het Belgisch Volkslied werd het een aangrijpende 11 – novemberviering in Landskouter, een dag van bezinning. Diaken Wies Merckx leidde vlot de viering in de Sint – Agathakerk van Landskouter. Zinvolle woorden en beschouwingen. Een man met vele verdiensten voor de parochie. En opvallend, in de Sint – Agathakerk, een warm applaus voor de fanfare ‘Voor God en Vlaanderland’. Muzikale parels.
De Eerste en Tweede Wereldoorlog blijven in het collectieve geheugen hangen. Miljoenen mensen hebben het leven verloren in de strijd voor vrede en vrijheid. Onze vrijheid. Het gemeentebestuur van Oosterzele vindt het heel belangrijk dat de oorlogen worden herdacht. De herdenking van 11 november is elk jaar in de fusiegemeente Oosterzele een aangrijpend bezinningsmoment en voelt nog altijd emotioneel aan. De essentie van de herdenkingsplechtigheid blijft dezelfde: de herinneringen aan de gebeurtenissen in beide wereldoorlogen mogen niet verloren gaan. Uit de toespraken bleek dat er ontzag en bewondering heerst voor de soldaten die vochten voor onze vrijheid. De soldaten hebben een offer gebracht ter verdediging van de waarden die dierbaar zijn voor ons vaderland. Als je ziet welke impact de wereldoorlogen hebben gehad op onze samenleving, op onze waarden en normen, dan kun je, je toch niet indenken dat men zou ophouden met de herdenking van deze wereldoorlogen. De oorlog blijft onverwerkt verleden. En juist omdat dat verleden zo belangrijk is voor het heden, blijft het in de fusiegemeente Oosterzele alle aandacht waard.
We citeren uit de mooie speech van Antoine Heyerick (vertegenwoordiger NSB): ‘We komen hier samen om hen te herdenken die tijdens de twee wereldoorlogen door ellende, verwoesting en haat beproefd werden. We wensen de door hen gebrachte offers in herinnering te houden. Vergeten wij nooit hen die onze vrijheid hebben betaald met hun vaak jonge leven, diegenen die op een of andere wijze het slachtoffer werden van de oorlogswaanzin, elk met hun eigen verhaal. Dankzij hen kunnen we als vrije burgers leven in een democratisch land met alle rechten en vrijheden. De ‘Grote Oorlog’ was een verschrikkelijke en uitzichtloze stellingenoorlog, waarbij duizenden de loopgraven werden uitgejaagd en honderdduizenden het leven lieten, soms voor enkele meters terreinwinst, soms zelfs niet. WO II was zo mogelijk een nog grotere verschrikking, waarbij op het einde zelfs twee atoombommen werden gegooid, met enorme destructieve gevolgen, die 
zich nu nog blijven gevoelen. Telkens weerklinkt bij het einde van een oorlog de oproep ‘Nooit meer oorlog!’, en dat was ook in 1918 het geval. De geschiedenis heeft echter aangetoond dat niet iedereen streeft naar echte vrede en naar vreedzaam samenleven. Oorlog blijft een vreselijke realiteit op enkele vlieguren van ons land. Mensen die de oorlog ontvluchten met als gevolg een steeds groter wordend vluchtelingenprobleem. Een dag van herdenken is terugkijken naar wat mensen voor ons gedaan hebben om vrede en gerechtigheid waar te maken. Een dag van herdenken is durven kijken naar morgen en durven zien dat vrede en gerechtigheid een blijvende opdracht is voor ieder van ons. Gelukkig blijkt telkens weer dat mensen na conflicten opnieuw de handen in elkaar slaan om samen een boodschap van hoop en vrede te verkondigen. De Verenigde Naties werden opgericht, met onder andere de Veiligheidsraad. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens gaf te kennen dat misdaden tegen de menselijkheid ontoelaatbaar zijn en dat elke mens dezelfde rechten heeft en behandeling verdient. Uit gruwelijke daden kan een boodschap van hoop en vrede ontspruiten. ‘Wapenstilstand is de enige ‘stilstand’ die eeuwig mag duren en die leidt tot een betere wereld. Daarom is het belangrijk dat plechtigheden zoals vandaag blijven bestaan, zelfs al ligt de Eerste Wereldoorlog al meer dan een eeuw achter ons. Mogen de bloemen bij de gedenksteen een teken zijn van onze dankbaarheid. Laat ons hopen dat de slogan ‘Nooit meer oorlog’ bewaarheid wordt’, besloot Antoine Heyerick.Schepen Elsy De Wilde: ‘De wereld valt deze maand stil. 11.11.11: we herdenken Wapenstilstand. Meer dan 100 jaar geleden woedde in onze streek een oorlog. Een grote oorlog, die miljoenen slachtoffers maakte. Vele jonge mensen sneuvelden hier in de streek, in de Vlaamse velden. De vele begraafplaatsen vertellen van pijn en verdriet. Zoveel graven, zoveel jonge mensen. Altijd iemands vader, altijd iemands kind. Hen willen we vandaag herdenken. Maar dat gedenken doen we slechts eenmaal. Slechts eenmaal per jaar gedenken we de helden van ons land. Zij stierven opdat wij konden leven. Slechts eenmaal per jaar, zoveel keer te weinig. Te weinig staan we er bij stil, zonder hen waren we niets. Laat ons hen ook vandaag gedenken, zomaar. Want zij stierven, voor vorst, voor vrijheid en voor recht’, speechte schepen Elsy De Wilde.
Ook herdenking in Gijzenzele
Ook in Gijzenzele werd Wapenstilstand herdacht. Aan het monument van de gesneuvelden vond er een herdenkingsplechtigheid plaats om de slachtoffers te eren van de beide wereldoorlogen. Gijzenzele heeft vooral een eigen verhaal over de gruwel van de Tweede Wereldoorlog. Het werd het toneel van hevige gevechten. Belgische soldaten moesten in mei 1940 het hoofd bieden aan bijzonder gewelddadige aanvallen van Duitse troepen. De Slag om Gijzenzele staat bekend om één van de hardnekkigste veldslagen uit WO II. De bewoners van Gijzenzele moesten vluchten voor het geweld. In Gijzenzele sneuvelden 24 Belgische soldaten en één burger. De nagedachtenis van de soldaten die in WO I en WO II het leven lieten drukt ons nog steeds met de neus op de feiten. Die gebeurtenissen blijven in het collectieve geheugen hangen. Het Gijzels Genootschap van de Kerkuil vindt het belangrijk dat elk jaar de oorlogen worden herdacht. Aan het oorlogsmonument werden er bloemen neergelegd, een mooi eerbetoon, een herinnering aan de moedige strijders die gesneuveld zijn. De herdenking in Gijzenzele is elk jaar een aangrijpend bezinningsmoment en voelt nog altijd emotioneel aan. Het einde van WO I en WO II betekent jammer genoeg niet het einde van oorlog en conflict in de wereld. De in Gijzenzele aanwezig historische bagage is de basis om te blijven nadenken over en bij te dragen aan duurzame vrede wereldwijd. (mvdv, foto’s ddl, at)
