Het zal je maar overkomen. Je staat als elke morgen op, wat niets ongewoons is : dat doen heel veel mensen ’s morgens, opstaan. Ik weet het, lieve lezer, je bent een vitter, een eeuwige vitter dus spoed ik me maar met een woordje duiding, het kan zelfs een woord worden. Er zijn inderdaad mensen die niet opstaan maar uit bed kruipen, strompelen, met die artrose in hun linkerbeen en extreme reuma in hun rechter of met een heup die wacht op een drupje kruipolie of nog beter, op een heupprothese. Er zijn ook een groep mensen die ’s morgens pas thuiskomen als nachtwerker maar ook als schuinmarcheerder, als hoerenloper, als inbreker hoewel die laatste soms ook proper werk levert, in de namiddag dan liefst, en in andermans auto dan liefst en nog het liefst van al direct bij het politiekantoor.
Het gaat hier nu wel om een morgenritueel waar veel echtparen in Vlaanderen zich zullen in herkennen.
Hij : Maar schat, je vergeet iets !
Zij : Wat bedoel je schat ?
Het is namelijk zo dat een burgemeester en een burgemeestersvrouw de ganse dag door schatten : loonsverhogingen, de inkomens van mandaten, zelfs de groei van de seniorenpopulatie, kwestie van er vooral rekening mee te houden.
Het zal je op dat moment maar overkomen dat je op een morgen zoekt naar je burgemeesterssjerp die je vrouw jarenlang gereedlegde op de hoek van het ligbad, daar waar geen sfeerlichtjes staan en nu is die sjerp er niet, is hij er niet meer. De theelichtjes zijn net nog niet terug.
En je beseft plots weer dat die sjerp nu gaat gedrapeerd hangen over een vrouwenlichaam, boven minijurken en zwarte jassen met een grote metalen rits, helemaal asymmetrisch, en boven Marlène Dietrichbenen, verpakt in bruine laarsjes.
Maar de burgemeesterssjerp kàn er niet meer zijn want die is keurig in twee geknipt, heel symmetrisch, niet als die rits, en voortaan bengelt één stuk van het symbolisch lint over de rand van een voetbadje, zonder theelichtjes natuurlijk, en bestemd voor Marlene Dietrichvoetjes.
En hij hangt er mooi, de halve sjerp, daar over de kant van het voetbad en dat sinds 1 januari. Of was dat niet een beetje later, misschien omdat de stomerij niet tijdig was klaargeraakt met het stomen van het zwarte pak van de echte “verkozen” burgemeester ? Zeker, bij een eedaflegging moet de outfit van de aflegger ook conform de ernst van het gebeuren zijn. En dat gebeuren wàs ernstig en plechtig. Ze moesten zelfs beiden, de ouwe rat in het zwarte pak en de jonge vrouw in het kaki pakje Herzele voorbijrijden want daar stoppen als Zottegemnaar is enkel voor een vaccinatie. Bovendien zet Carina die prik niet, als gouverneur. Ernstig blijven hé !
Matthias, titelvoerend burgemeester, belde nog naar Evelien, waarnemend burgemeester, om te vragen of ze meereed naar Gent waar de deur van de gouverneurswoning al wagenwijd openstond. En de champagne nog kurkdicht.
Oei ! Oei ! stamelde Evelien. Wat gaan de mensen zeggen, Matthias…
Dat was al een pluspunt voor de eerste vrouwelijke Zottegemse burgemeester : ze kende haar pappenheimers en hun roddelgewoontes.
Matthias, afkomstig uit een diep gelovige Vlaamse familie waar men ’s middags vóór het eten, staande aan tafel nog de Vlaamse Leeuw zingt, kende het klappen van de politieke zweep. Op ministeriële toon zei hij : We hebben hun carnaval al tweemaal afgenomen, gun ze nu tenminste nog hun roddels. Haar besluit stond vast : ze zou meerijden ! Ze koos daarom ook meteen voor het kaki broekpakje. Matthias mocht haar wel eens komen ophalen met zijn terreinwagen. Je mag dan waarnemend burgemeester zijn in Zottegem met een advokatenachtergrond maar in de gouverneurswoning aankomen met een minirok waarvan het split merkelijk veel groter is dan wat Armani had voorzien, is om roddels smeken. Adam en Eva hadden tenminste nog een rabarberblad in hoogste nood maar wat kan je toch beginnen met een halve burgemeesterssjerp tegen vleselijke inkijk ?
Intussen zijn we een kleine maand verder en beginnen stilaan te wennen, zeker als vrouw, aan die bezorgdheid, die kommer, die verwennerij door de eerste vrouwelijke burgemeester van onze stad. We zijn, nog maar eens als vrouw, blij als we horen dat Evelien wat wil doen aan het wildparkeren en dat heeft niets te maken met de mop, de flauwe mop, de Ben Crabbémop : Eet jij graag wild ? Nee, ik eet liever rustig…Dat heeft alles van doen met kapotgereden bermen en platgedrukte smalle weegbree en knoopkruid, klaproos en fluitenkruid achter het kasteel. Jij, Mia van Affligem, die dit leest, jij, Annie uit Sint-Martens-Latem en jij Lily uit Zwevegem, let wel op : dat kasteel huisvest al jaren de bibliotheek en de ridderzaal en een ondergrondse tentoonstellingsruimte maar is zeker niet de huidige woning van onze burgermoeder, want dat is de juiste naam. Danny Lamarcq heeft zich wekenlang gebogen over dat probleem van de naamgeving voor de vrouwelijke variant van burgervader en na overleg met de 6 andere Oost-Vlaamse vrouwelijke burgemeesters kwam het antwoord. Maar eerlijkheid gebiedt me je dit nog te zeggen, Danny : dat had je nu ook echt niet moeten doen ! Jonge mensen hebben nu al twee of drie of zelfs vier moeders, al dan niet met een plus erbij en nu komt er nog eentje de rij aanvullen. Weet jij wel hoeveel de kosten van een moederdag dit jaar zullen belopen ? En de rozen zijn al zo onmenselijk duur door die energiefacturen…Maar voor een moeder die ook het hoofd van de politie is, zitten we eigenlijk op rozen : moorden, inbraken, aanrandingen, fraude in de voetbalkrochten, we voelen ons veilig, meer nog : we hebben zelfs geen Witse nodig.