Start en aankomst van Bart en Sven
Geraardsbergen/Ninove. Sven Van Weyenberg (49) en Bart Meganck (63) – twee succesvolle ondernemers uit Geraardsbergen en Ninove – reden de legendarische en loodzware Absa Cape Epic aan de Westkaap in Zuid-Afrika. Sven van Weyenberg reed de mountainbikewedstrijd al drie keer uit en werd uitgeroepen tot ‘amubabesi’. ‘Je moet eigenlijk de Epic Cape gereden hebben om te voelen wat die belevenis is. Zo apart is deze wedstrijd. Je vindt er niet de juiste maar ook niet voldoende woorden voor om deze belevenis te beschrijven’, getuigt Sven. Bart Meganck haalde ook de eindmeet, maar schreef in het verleden ook de Kroation Four Island en de Swiss Epic ook op zijn palmares, waardoor hij tot ‘legend’ werd uitgeroepen.
Sven Van Weyenberg (49) is zaakvoerder van S-Bikes en Color Monkey. S-Bikes is een gerenommeerde fietsenwinkel aan de Astridlaan te Geraardsbergen. Color Monkey is een gespecialiseerde fietslakkerij met een internationaal cliënteel. Bart Meganck (63) is ingenieur architect en woont in Ninove. Hij is ook docent aan het Luca-Arts te Brussel. Bart heeft in Ninove zijn eigen bureau EVA Architecten, waar een tiental mensen werken. Eén van zijn bekendste projecten is het Ninia Shopping Center. Deze doorwinterde ondernemers hebben vele passies. Eén ervan is fietsen. Ook daar zoeken ze de uitdagingen en het avontuur op en gaan ze tot het uiterste van hun mogelijkheden om een stevig resultaat neer te zetten. Hun avonturenbloed kruipt waar het niet kan gaan.
Loodzware omstandigheden
Daarom schreven beiden heren zich in voor een uitdaging buiten formaat, the Absa Cape Epic, een mountainbikerittenkoers, die dit jaar van 20 tot en met 27 maart aan de Kaap in Zuid-Afrika doorging. ‘Het is reeds voor de achttiende keer dat the Epic Cape aan de Westkaap wordt georganiseerd. De sportmanifestatie behoort tot één van de lastigste maar is tevens ook de professioneelste mountainbikewedstrijd’, geeft Bart nog mee. ‘Deze wedstrijd wordt omschreven als de Ronde van Frankrijk van de mountainbikers. De wereldtop is aanwezig. De organisatie is af. Zo worden de deelnemers ingedeeld naargelang hun wedstrijdtijden. De snelste deelnemers vertrekken het eerst. Voor ons als liefhebbers is dit interessant omdat we op hetzelfde parcours van dezelfde faciliteiten kunnen genieten.’
De Absa Cape Epic bestaat uit een proloog en zeven ritten. De proloog meet 24 km. De afstand van de ritten variëert tussen de 80 en de 125 km. In totaal moesten de deelnemers 700 km rijden en 17.000 hoogtemeters overwinnen. De wedstrijd is loodzwaar. ‘Er is niet alleen het parcours, maar ook de klimatologische omstandigheden vallen niet te onderschatten. ’, vertelt Sven. ‘Je moet dus bijzonder goed voorbereid aan de streep komen. Niet alleen de conditie en de focus moet top zijn, maar ook het materiaal moet van bijzonder goede kwaliteit zijn.’
Er stond een internationaal, gemengd deelnemersveld aan de start, met bikers afkomstig uit 126 landen. Er waren 560 teams en 1220 starters. De Cape Epic 2022 behoorde tot de zwaarste ooit. Daardoor gaf meer dan een derde van de bikers reeds na drie wedstrijddagen op. ‘Het meest dramatisch wat we meegemaakt hebben, is dat een deelnemer op twintig kilometer van de finish van de laatste rit uit wedstrijd werd genomen omdat hij compleet uitgeput was. Je moet met twee zijn omwille van de veiligheid. Op sommige momenten rijd je soms heel alleen.’
‘Zwijmelend ben ik boven gekomen.’
Het parcours meandert door een zeer gevarieerd landschap. ‘We hadden dat niet altijd door omdat we heel erg op de wedstrijd gefocust waren, maar de paar keer dat we oog hadden voor de omgeving werden we door de pracht van het landschap met verstomming geslagen’, vertelt Bart. ‘Het voordeel van mountainbike is dat je echt in de natuur kan fietsen.’
Zowel Sven als Bart waren niet aan hun proefstuk toe. Bart probeerde op zijn zestigste om de Absa Cape Epic uit te rijden, maar de zware omstandigheden noopten hem op te geven. Sven reed voordien met succes tweemaal de epische rittenwedstrijd uit. Twee jaar geleden waren de twee vrienden ook al van plan om deel te nemen. Maar toen ze aan de meet vertrekkensklaar stonden werd de Epic afgelast wegens… corona. ‘Gelukkig hebben we toen de wijze beslissing genomen om onmiddellijk naar België terug te keren. Andere deelnemers maakten van de gelegenheid gebruik om er een vakantie van te maken, maar zes weken later zaten ze er nog’, getuigt Sven.
De eerste rit was moordend. ‘De temperatuur waarin we moesten rijden, was dodelijk, maar liefst 47°C’, puft Bart nog na. ‘Er is zelf een deelnemer bezweken aan uitdroging.’ Ook het parcours was niet van de poes. ‘We moesten zo’n steile helling op dat we af moesten stappen om met de fiets op de schouder naar boven te lopen. Loodzwaar. Ik geef toe dat ik al zwijmelend ben bovengekomen’, geeft Bart toe. ‘Mijn maat heeft me toen een handje moeten toesteken of ik was niet boven geraakt. Het parcours is een opeenvolging van korte en langere hellingen, combineer dit met de lengte van de ritten en een loden zon dan besef je pas waarom dit tot de zwaarste rittenwedstrijden ter wereld behoort. Je moet je ieder moment van de dag goed verzorgen of je haalt het einde van de rit niet. Bovendien moet je een goede maat hebben die je blindelings kan vertrouwen.’
De eindmeet is in zicht
In dergelijke omstandigheden is het belangrijk dat je jouw teammaat steeds aanmoedigt om voldoende te eten en te drinken. ‘Ook is het van cruciaal belang om elkaar te steunen om de finish te halen. Er kan altijd iets fout lopen en dan is het van belang dat je op jouw makker kan terugvallen.’ De tweede wedstrijddag was al even episch als de eerste. ‘We reden toen een rit van 125 km met keen zeer krachtige wind pal op kop van.’ Tijdens de derde rit regende het. ‘Dat vonden we aangenaam en het gaf ons een tactisch voordeel t.o.v. de andere rijders.’
De organisatie was volgens Bart en Sven super. ‘De faciliteiten waren zeer goed. Na de wedstrijd werd onze bike afgespoten en kregen we die kraaknet terug. Tijdens de wedstrijd waren er genoeg stopplaatsen voorzien om water te tanken en met aangepaste voedingsrepen, gels en elektrolyten. Na de aankomst kregen we een foodbag aangeboden om terug op positieven te komen. Het zaligste moment van de dag was dat je onmiddellijk na de wedstrijd een ijsgekoelde natte handdoek in jouw nek gelegd kreeg. Na het wassen konden we ook genieten van een massage. Heerlijk’, getuigt Bart.
Elke dag ging het voor beide deelnemers wat beter, ‘maar het moment dat we in Val de Vie Estate over de meet reden was na zo’n enorme inspanning één van de meest memorabele momenten van ons leven’, geeft Sven nog mee. ‘Je moet eigenlijk de Epic Cape gereden hebben om te voelen wat de belevenis is. Zo apart is deze wedstrijd. Je vindt er niet de juiste maar ook niet voldoende woorden voor om deze belevenis te beschrijven.’
‘Amabubesi’
Bovendien is de wereld van de mountainbikers hecht. ‘Je mag de solidariteit en de camaraderie in het wereldje van de mountainbikers niet onderschatten. Er wordt van elkaar echt zorg gedragen’, vult Bart aan. Sven reed intussen de Absa Cape Epic driemaal uit en werd daardoor met een medaille uitgeroepen tot ‘amabubesi’, wat in het Zulu ‘pack of lions’ betekent. Bart reed voor de eerste maal de volledige wedstrijd uit, maar heeft intussen ook de croatian 4Islands en de Swiss Epic op zijn palmares staan, wat hem tot een ‘Epic Legend’ maakt.
Op de vraag of Bart en Sven deze uitdaging nog eens willen aangaan, antwoorden ze: ‘Zeker wel, maar er zijn nog andere uitdagingen die we willen doen. De British Columbia Mountainbike in Canada en de Rocky Montains staan zeker nog op ons verlanglijstje’, aldus Sven.
Julien Borremans