Walter Franck is een fenomeen. Een vriend die we, sinds we hem kennen, een warm hart toedragen. Velen herinneren zich nog de tien stunts, die hij met hart en ziel deed, telkens voor het goede doel. Je moest het toch maar doen, hij nam telkens serieuze risico’s. Verbrak menig wereldrecord, hij haalde de internationale pers, kwam op televisie in binnen- en buitenland. In 2001 haalt hij met zijn stunt (51 u lang heen en weer in een bed woelen) het wereldberoemde Guinness Book. Een hectische periode in zijn leven. Als kind was hij al onstuimig, hij is gezegend met een groot enthousiasme en te veel energie. Het zit in hem om mensen te helpen, om te zorgen voor anderen. Dat was de weg in zijn leven die hijzelf had uitgestippeld. Als postbode deed hij al veel meer dan zijn job. Op zijn ronde helpt hij mensen die fragiel zijn, het moeilijk hebben (in die tijd hadden postbodes niet zo’n strak werkschema). Hij wordt vriend des huizes. Een levensstijl eigenlijk, hij was postbode, maar hij bleef ook bode na zijn uren. Het zorgende zit in hem. Een job, die niet voor iedereen is weggelegd. Als het niet in je zit, lukt het niet.
![](https://storage.googleapis.com/stateless-www-nuus-be/2023/07/dd3b9222-2023-06-28-balegem-walter-frank-speelt-ukelele-78.jpg)
Van stuntman tot gitarist
‘Nooit opgeven’, zegt Walter. En inderdaad, hij heeft het nu klaargespeeld om op zijn 72 ste ukelele te leren spelen. Nooit te oud om te leren. Om zijn geest jong te houden, om zelf mee te blijven met zijn opgroeiend kleinkind Liesl, vond hij een nieuwe uitdaging. Hij schrijft zich in voor de muziekles bij Katrien Haenebalcke. Walter is vol lof over zijn muzieklerares. ‘Ze leert je op een leuke, gezellige en snelle manier ‘ukelele’ spelen. Met medeleerlingen musiceren, genieten, beleven, en dit in een rustige omgeving, echt heel ontspannend. En leuk meegenomen, je hebt geen voorkennis nodig, geen notenleer en theorie’, een absolute aanrader, wie interesse heeft in de nieuwe lessenreeks (kinderen en volwassenen) kan inschrijven bij Katrien Haenebalcke via www.hamuze.be, katrien@hamuze.com, 0477/ 51 47 93. Te oud voor ukelele? ‘Niet bij Katrien Haenebalcke’, glundert Walter Franck, die hiermee zijn liefde voor muziek terug aanzwengelt. In zijn jeugdjaren was hij ‘tamboer’ in het trommelkorps van Sint – Cecilia Oosterzele.
Sinds zijn jeugd is Walter Franck een onverbeterlijke ‘bed-woeler’. Hij leerde er mee leven. Hij vond in 2000 de tijd rijp om van zijn afwijking een wereldrecord te vestigen. Hij zou tien jaar lang zijn steentje bijdragen voor acties voor het goede doel. Walter Franck: ‘Na een ongeval lag ik wekenlang in coma, de ene operatie na de andere. Zoiets tekent je. Een dom ongeval. Ik had niet gedronken, wat men ook mag beweren, ik had gewoon brute pech. Ik heb lang last gehad gehad van het trauma. Het heeft me jaren gekost om daar psychisch bovenop te komen. Het ongeval had negatieve, maar ook positieve gevolgen. Het was erg. Maar op de ene of andere manier was het voor mij ook een grote drijfveer. Dat zware verkeersongeval blijft in mijn gedachten. Dat ongeval was een keerpunt in mijn leven. Nu ik ei zo na dood ben geweest, kwam ik tot het besef dat ik me voor acties voor het goede doel moest inzetten. Ik wil me doelen blijven stellen. Ik weet op mijn stunten kwam kritiek, het kon me niet raken, omdat ik het met volle overtuiging deed’. In een interview vroeg ik hem of hij ooit eens wijs ging worden. ‘Ik zal het toch nog moeten leren, ik heb het er moeilijk mee om nee te zeggen tegen mensen die me iets vroegen om iets te toen voor acties voor het goede doel’, reageerde hij toen laconiek. Er waren echt gevaarlijke stunts bij. Maar over de moeilijkheidsgraad maakte hij zich weinig zorgen. ‘Moeilijk gaat ook. Nee, willen is kunnen. ‘Al mijn stunts werden op veel ongeloof onthaald, maar ik nam steeds de volledige verantwoordelijkheid’. Hij heeft inderdaad veel in gang gestoken, iets opgezet om Sinksenkermis in Oosterzele op te fleuren, het zit gewoon in hem. Zijn stunten lokten een massa volk naar Oosterzele. Wat een energie. ‘Maar het gaat alsmaar sneller, ik denk inderdaad weleens aan vroeger, ik kijk met plezier op al die jaren, velen spreken me nog aan over die stunten. Die erkenning doet deugd, ja. En Walter bewijst het opnieuw, zolang je gemotiveerd bent, kan je ook op latere leeftijd nog een instrument leren bespelen. Het gaat tenslotte vooral om het plezier dat muziek spelen geeft. (marcel van de vijver, foto’s danny de lobelle).
![](https://storage.googleapis.com/stateless-www-nuus-be/2023/07/daa59d8b-2023-06-28-balegem-walter-frank-speelt-ukelele-48.jpg)