Gavere, 03/03/2017: “Sjarel, bij de colheren treedt een band op die uw favoriete muziek speelt. Kom je? Ze serveren Valeir.” How,… in dat geval gaan we niet contraire doen. Ik sneed bijna mijn haar af en neuriede het enige deuntje dat ik vanavond heb gemist. De verwachtingen werden aldus 100% ingevuld, want elke ouder wordende muziekliefhebber heeft na een geslaagd concert nog dat ontbrekende streepje jeugdsentiment.
Het hoort bij een fijne muziekbelevenis om ‘meer’ te willen. De door de wol geverfde muzikanten amuseerden zich kostelijk en betrokken de (volle) zaal in hun gemonkel, prachtige samenzang en uitbundig gelach (gelag). Nee, deze rakkers hebben al lang geen podiumvrees meer. Een gesmeerd verslag.
Het Davidsfonds van Gavere heeft een lange ervaring in het organiseren van feestelijkheden. Bezoekers komen er thuis. Vriendelijk begroet worden in ‘t Senter van Goavre’, een dranke en en babbel,… het maakt deel uit van het gebeuren. Als ook de band meevalt kan het niet stuk.
Dit is het derde jaar dat muziekliefhebbers optredens beleven in dit zaaltje, waar het podium tot tegen de eerste rij zetels komt. Je zit immers letterlijk in een zetel, gerecupereerd uit een cinema, trapsgewijs gemonteerd voor perfect zicht op de scene. Tussen de zetels knutselde een genie piepkleine tafeltjes, zodat je met Valeir niet op de schoot blijft zitten. En veel te rap begint de band,… want er was nog zoveel te vertellen. De sfeer van Gavere.
De vier overjaarse hippies waren vanavond met vijf. Het begon goed met een tribute aan Don Henley en zijn Eagles. Na die begeleidingsband van Linda Rondstadt kregen we de eerste van vele songs van Crosby, Stills, Nash en vaak ook Young. Ooit schreef een verliefde zot ‘Our House’ voor de mooie Joni Mitchell, dan volgde wijze raad: ‘teach your children well’. Als daar maar geen boelekes van komen. Een stukje Steely Dan bracht het besef: ‘i’m a fool tot do your dirty work’. Dan speelden ze schijnbaar hulpeloos (‘helpless’) een boodschap aan Neil Young. Nog een ode aan John Sebastian (we zitten in de seventies, dus het gaat over de stichter van The Lovin’ Spoonfull, niet over die pruikdragende rocker uit de zeventiende eeuw) en dan volgt de pauze voor een Valeir, want we hebben allemaal meegezongen. Onze keel staat droog. Kijk, snotneuzen,… dit is hoe je ouders en grootouders zich amuseren op vrijdagavond.
Ah,… love is kinda crazy with a spooky girl like you. De papa was a rolling stone en dan staat Norah Jones mee te zingen alvorens ze door The Allman Brothers van het podium wordt geveegd. Een Rablin’ Man speelt nadien nog Americash Express alvorens die tot het besef komt dat men beter diegene ziet waar men mee samen leeft (Love the one you’re with) en voor de (op zijn) hondjes speelden ze nog ‘roll over lay down’, waarbij de bordjes in de hoogte gingen. 10/10 van deze verslaggever voor zoveel amusement en leute. Vlak naast me zat een madam die alle teksten meebrulde. Ik heb niks gemist.
Als toemaatje volgde relativerende zelfspot met een titel van de Beach Boys (Let me go home) en het met veel tremolo gezongen ‘Silence is golden’. Als afsluiter kwamen de muzikanten nog op de schoot zitten van de fans op de eerste rij, voor een ingetogen ‘See my light come shining’. En dan floepten de lichten aan. De beide frietkoten in Gavere waren al dicht. Marijke sliep al. Gelukkig was er nog de Pitta Durum snackbar die het gat in de markt zag. Over die markt in Gavere gesproken,… die ligt nog altijd even scheef. Maar daar hadden we geen last van. Tijd om naar huis te gaan. Het volgende, dat het Davidsfonds organiseert, is op dinsdagavond 21 maart, in de kerk van Semmerzake. Daar hebben ze een orgel dat ze combineren met een trompet. Vergis u niet, ook dat wordt weer de moeite.
[wpvideo 7MVC3lBO]
[wpvideo GcD9Gxlk]
Er zijn meer video’s gemaakt, echter te groot om vlot op internet te plaatsen.
Alle foto’s boven: Milan Vanquaille – foto’s onder, video’s & verslag: SjK
