Column, 14/04/2017: Jawel, nog 39 dagen te gaan, hoorde ik haar in het passeren nog roepen. Haar moeder ? Haar vriendin ? Haar collega ? Haar aartsvijandin ?
Het kon alles zijn, tegen iedereen. Na een maand drooglegging met enkel water en sapjes en het risico op een waterhoofd waren we met Tourn ée Min érale al een beetje voorbereid.
Helemaal over de streep van de soberheid kreeg men ons met dagen zonder vlees, 40 stuks liefst, mee met de vasten. Bij die tweede oproep kwam meteen onze echt Vlaamse aard naar boven : sjoemelen. Een jong duifje, eend, patrijs, kip waren toch geen vlees want die konden vliegen en enkel viervoeters produceren toch maar vlees : buffel, eland, kangoeroe als hij tenminste voorovergebogen zijn kroost de les leest. Of nijlpaard en neushoorn verantwoord op onze braadpan mochten eindigen, zouden we het best eerst eens vragen aan Sergio Herman en aan Michel Van den Bossche.
Wat de jonge vrouw precies nog 39 dagen moest uithouden, wisten we dus niet. Misschien was ze al in 2000 begonnen met haar vleesverbruik te verminderen en haar ecologische voetafdruk van een 40 tot een 36 te herleiden. Misschien had ze gaarne wat gans anders te beperken en wij met haar.
Zo zouden wijzelf dagen zonder elektriciteit voorstellen.
Zou dat niet enig zijn, dagenlang zonder stroom te leven en weer hout te kunnen hakken als man en rond de
Leuvense stoof te zitten met de kinderen, als vrouw ?
Daaag iPad, iPhone, laptop, TV, radio ! Met zijn allen weer rond de tafel, en niet enkel om te eten maar om weer te weten wat die dozen gans boven in de kast staan te doen. Ze heten Monopoly en Scrabble en Mens erger je niet en De Kolonisten van Catan en vlooienspel.
Spelen bij kaarslicht is romantiek troef. Misschien vertaalt zich zulke po ëtische maand in een heuse babyboom en kunnen we Erdogan met zijn kweekprogramma enkel te vriend maken.
Wat er met alleenstaande oudjes dan moet gebeuren, vraag je. Die gaan bij mekaar en roddelen en halen herinneringen op bij kaarslicht en wrijven mekaars rug in met Voltaren, dikke plakken Voltaren. Misschien zingen ze na een maand met Urbanus in “De wereld is om zeep”: …de sukkelaar staat nu vol eczeem, gans zijn lijf krioelt van schilfers en van kwabben, tussen de Vader Onze moet hij zich 7 keren krabben…
We horen het al, je zou ons, als initiatiefnemers, vriendelijk bedanken om stroomloos een ganse maand door te ploeteren. Wat dacht je van dagen zonder brood ? Alleen croque monsieurs, wentelteefjes en croutons in de soep mogen wel. Zien wij daar al de eerste inschrijvingen binnenkomen ?
Of zou je wel te vangen zijn voor patatloze weken, weg met de aardappel, steek hem in quarantaine en vervang hem door frieten, puree, chips, kroketten, gratin dauphinois.
Zonder te moeten raken aan ons Boergondisch eetpatroon, dachten we ook aan dagen zonder trein en bus, wat geen aanpassingsverschijnselen zou geven vermits stakingen en acties ons reeds een zekere immuniteit hebben gegeven.
Dagen zonder werk ?
Jamaar baas, ik zit in mijn 30 dagen !
Al gehoord van werkloosheid, langer dan 30 dagen ?
Geen aanrader dus.
Dagen zonder man, zonder vrouw ?
Als in je relatie al een water-en sapperiode geslaagd kan heten, als 40 dagen zonder vlees je geen hallucinaties bezorgden, beelden van een rund dat met bril en hoed op naast je bed staat of een kalkoen op je linkerschouder zodra je achter het stuur kruipt, waag het er dan gerust op. Richt je eigen Temptation Island op in je wijk, voor beiden een uitdaging.
Naai de ene helft van het bed waar hij ligt, helemaal dicht, met een rijstpapsteek of een zigzag. Het vraagt wel wat werk maar voor 30 lange dagen moet het wel kwaliteitsvol zijn.
Ga als vrouw met vriendinnen naar Zell-am-See om er het chirokamp voor te bereiden, goed voor te bereiden, echt heel goed en daartoe heb je wel degelijk 30 dagen nodig, zonder man. Die Zell-am-See ërs of zijn het Zellers-am-See zullen jullie rap genoeg kennen en wat graag een handje komen toesteken. Of zelfs “Mag het iets meer zijn ?” zoals bij de slager.
En wat dacht je van Dagen zonder denken ???
Anny Bert