26/05/2017 – Vertelde ik al dat ik in Zottegem ben geboren ? Vertelde ik er toen ook bij dat de Nieuwstraat kleur en klank gaf aan mijn jeugd ?
Het was er goed toeven aan de voeten van onze bronzen Egmont die ons op een boogscheut vaderlijk in de gaten hield, daar op de markt. Want van dat vaderschap wist hij alles. Telkens wanneer de wapens even zwegen en hij terug was van Düren, St.Quentin, nee, hij was g één duivenmelker, Grevelingen, dacht hij aan het vaderschap.
Hijzelf was ridder van het Gulden Vlies, zijn vrouw Sabina niet. Als je 12 kinderen op de wereld zet, moet je niet meer bij de edele metalen zijn en evenmin bij de vliesachtigen. Misschien was de Orde van de Kousenband wat meer geschikt geweest.
Zodra hij weer zijn harnas bovenhaalde en ten strijde trok, mocht Sabina van Beieren nog maar eens contact leggen met Kind en Gezin. Waar nu de trouwzaal is in zijn kasteel, hingen wat later nog maar eens luiers te drogen, toen nog gemaakt van paardenhaar, aan een ijzerdraad, een restje van een uitgerafelde mali ënkolder.
Egmont verloor er echter nooit het hoofd bij, behalve die ene keer natuurlijk, op de Brusselse Grote Markt dan nog wel. Hoogverraad ! stond er op de akte van beschuldiging. Larie ! steunden we hem maar een beetje laat, 450 jaar te laat. Onze Egmont en die Hoorn hadden met Willem van Oranje kunnen vluchten, verdwijnen. Julia in Thuis slaagde daar wel in. Dat deed onze Lamoraal nu niet tot groot geluk van Alva die beide graven liet onthoofden.
450 Jaar lijkt heelwat maar als je weet hoe Zottegem hem steeds trouw is gebleven, zijn kasteel tot een juweeltje heeft uitgebouwd als bieb, hoe de goede man niet één maar zelfs twee standbeelden kreeg op een zuchtje van elkaar en in die 16e eeuw waren de zuchtjes wel h éél klein.
Is het dan te verwonderen, brave burger van buiten de Zottegemse stadswallen, dat we al onze hoop stellen op grootse festiviteiten volgend jaar ? Koop je voor 2018 gerust maar een piepkleine zakagenda met maar één rode stiftmelding : Vieringen Egmont.
Op de Nieuwstraat kan je alvast rekenen om er iets groots van te maken.
Leonard Blaute haalt zijn beste accordeon uit zijn winkel van muziekinstrumenten, die in het midden op de kleinste plank.
Theo maakt foto’s, zwart-wit natuurlijk, zoals die beruchte periode ook wel vol contrasten.
Mijn vader timmert een triomfboog met papieren bloemen en slingers zoals hij maakte tijdens de oorlog bij de terugkeer van iemand uit krijgsgevangenschap .
Vitoor draait een film “De terechtstelling van Egmont” met in de hoofdrol Egmont.
Jules bakt mastellen in zuivere alvarine met de beeltenis van Egmont in marsepein.
In ’t Volkshuis zingen ze uit volle borst “De nationale”.
In ’t voetballokaal organiseren ze een match : de Nederlanden tegen Spanje.
Mathildeken werpt snoepjes vanuit haar dakvenster, voor elk kind een egmondjevol.
Tiste verkoopt Spaanse sinaasappelen als hulde aan Filips II. Het staat trouwens op het zakje : Imported from Morocco.
Fons haalt zijn kleinste paard van stal, hij heeft er maar één, kort gebouwd maar sterk zoals Egmont zelf, samen met de kar om daarvan bij Van Gansbeke een praalwagen te maken.
In Sint-Antonius ontwerpen ze de kostuums voor een unieke evocatie. Het naaiwerk zelf gebeurt in Ste.Barbara, in “de coupe” bij zuster Julia.
Helaas, allen hebben het laten afweten bij gebrek aan tijd, tegenwoordige tijd.
Maar geen zorgen Jules, Tiste, Fons, de opvolging is verzekerd ! Een jonge, dynamische ploeg staat klaar om van 2018 een jubeljaar te maken met een weerklank tot ver buiten de Europese grenzen, zelfs tot in Kuttekoven of tot in Gierle-Pervijze. In straten en op pleinen, aan elke hoek, of hij nu stomp is of scherp, gaat muziek weerklinken, de Egmontouverture van Beethoven afgewisseld met Blij dat ik in Zottegem ben geboren van Miele en van Orlando di Lasso tot de Kreuners. Night of the Proms gaat toch ook jaarlijks een huwelijk aan tussen klassieke en hedendaagse muziek.
Cultuurwerking Sotthegem haalt alle toneelverenigingen van Groot-Zottegem vanonder de vertrouwde kerktoren vandaan voor een historische evocatie rond het leven van Egmont en dat op 10 verschillende plaatsen waaraan de eerste burger van de stad mooie herinneringen bewaart. Of zijn het de vele nageslachten van Lamoraal die deze herinneringen koesteren ?
Opspringen van intense vreugde zal het hart van Egmont zeker doen, dat vermeende onderdeel dat zou rusten onder de koepel van ons ondergronds Louvre, als hij hoort over h ét muzikale orgelpunt van de vieringen : de musical. Jawel Dirk Bross é, ook Zottegems talent maakt geen bochtje rond een grote uitdaging. Er komt een heuse musical over de figuur van Egmont en ik zou het allemaal willen meemaken, niet vanop de eerste rij maar nog vóór die eerste rij.
Kilo’s en kilo’s wortelen heb ik al naar binnen gewerkt, ver boven de 300 gram van de voedselwaakhond. Broccoli, witloof, schorseneren, ze moesten alle een tijdlang de baan ruimen voor wortelen rauw, gestoofd, gestoomd, gestoempt maar zonder merkbaar resultaat. De sopraan in mij gaf niet thuis, wel Tosca, de Mechelse herder van de buren die zich een maandlang bij mijn ochtendlijke beklimmingen van de toonladder liet horen met een pijnlijk gejank.
Toen begon ik elke aflevering van La Vie en Rose te herhalen en te herbeluisteren. Als ik voortdurend Annemie Struyf nabootste, werd ik misschien een volwaardige coloratuursopraan, klaar voor de audities. Ik bereidde alles met azijn, at bakken citroenen, smeerde pickels op mijn boterham om de zuurtegraad van mijn stembanden te verhogen maar alles bleef zoals het was. Integendeel ! Puccini, mijn grijze kater, schrok van een hoge do en verdween. Ik heb hem sindsdien niet meer teruggezien. Misschien ligt hij nu al languit op het bed van Annemie te genieten.
Ik was bereid een testosteronkuur te beginnen om me als alt te kunnen aanbieden maar de moed ontbrak me uiteindelijk.
En toch zal ik erbij zijn. Als kindermeisje, het doofstomme kindermeisje van de Egmontjes.
Wikipedia vermeldt haar niet. Geen enkel geschiedenisboek spreekt over haar maar uit goeie bron, heel goeie bron hoorde ik over haar liefdesleven met Lamoraal, telkens hij nog eens in zijn kasteel in Zottegem vertoefde. Waar nu de boeken van Nicci French hun plaats hebben in de bibliotheek, zat hij haar ooit achterna, zeker als hij was dat ze niet zou gillen. Befehl ist Befehl zei hij, zoals ze dat bij zijn schoonouders in Beieren ook zegden. Maar het arme kind hoorde het toch niet. Wie een gans leger op de knie ën krijgt, kan dat ook met zijn grafelijke broek.
Na mijn auditie passen de organisatoren het scenario misschien helemaal aan want de musical “Egmont” haalt West End in Londen, Broadway, Las Vegas, zelfs Riyad in Saoedi-Arabi ë waar een castraat de rol van Sabina glansrijk zal vertolken.
We kijken ernaar uit, daar vanop de laatste rij.
(Anny Bert)