Algemeen, 19/07/2017 – Aan het woord is Geert De Knijf die in Portugal woont (Vila Facaia en Pedro dragao grande). “De lokale bevolking heeft hier niets meer, na de hevige brand waarbij vermoedelijk 64 doden gevallen zijn en waarbij tussen de dertig tot veertigduizend hectaren bos in de vlammen opgingen.” (HDK)
Het enige wat wij hier allemaal wel hebben is een grote solidariteit. Iedereen helpt iedereen maar dat volstaat niet. De plaatselijke en de hogere overheden schieten blijkbaar te kort in het organiseren en verlenen van efficiente hulp. Om maar één voorbeeld te geven, de mensen krijgen hier diverse zaden voor hun tuintjes, maar het is hier 40 graden warm je kan niet zaaien bij zo’n hoge temperatuur en bovendien liggen bijna alle tuintjes nog onder een dikke laag as. Je moet weten dat bij vele mensen alle tuingerief en andere uitrusting allemaal in rook is opgegaan. Als ik hier in de dorpen voorbij rijd, zie ik vaak mensen die er helemaal zwart uitzien. Als je een uur in de tuin staat dan ben je helemaal bevuild van de opvliegende zwarte as van de verbrande bossen.
De Portugese president heeft incognito diverse dorpjes bezocht en zijn medeleven uitgesproken, dat heeft veel mensen een morele steun gegeven, maar de getroffen kleine boeren en olijfkwekers en andere fruitkwekers, willen na één maand veel meer zien dan enkel morele steun, en wachten nog steeds op concrete hulpmiddelen. Het is ook erg dat de getroffen lokale bevolking elkaar met de vinger wijst, want als mijn buur zijn gras niet had laten groeien maar afgemaaid had, dan was het vuur niet tot op mijn eigendom geraakt…
Volgens de mensen van hier ter plaatse, zijn het de eucalyptusbomen die na een vuurtornado, de bossen met ongeziene hoge snelheid in de fik staken. Het verhaal van de watertank waarin mensen zich uren verscholen hielden, blijkt te kloppen en wordt hier bij de bevolking ook doorverteld. Stel je voor dat je ingesloten geraakt door een vlammenzee van vuur, ja dan is zo’n volle watertank het enig redmiddel om te ontsnappen aan de dood.
Hoe het nu verder moet weet ik niet, iedereen probeert hier op zijn manier te overleven. Met de dag wordt het vertrouwen in de plaatselijke- en hogere overheid steeds maar kleiner, er komt gewoon geen schot in de zaak… De hulp in de vorm van eten en drinken en spullen voor hygiene, en wat je allemaal nodig hebt zoals kledij en huisgerief, dat komt gewoon niet vlug genoeg of helemaal niet bestemming. Van een echte organisatie is hier dus weinig sprake, het blijft bij lapmiddelen en kleine giften, en als binnen een paar maanden de winter aanbreekt dan wordt het voor vele mensen nog eens een ramp…
De lokale bevolking (zoals in pedro dragao grande) is bang en achterdochtig geworden, omdat ze één maand na de ramp, nog geen noemenswaardige kentering ziet. De bevolking voelt zich ook geisoleerd,met wat patatten en brood kunnen wij ons leven niet weer op de sporen zetten. Wij verwachten van de overheid meer effectieve steun om onze huizen opnieuw op te bouwen en in te richten, zodat we ons gewoon leven op een menselijke manier kunnen hernemen.
(Herman De Knijf)