Veelkleurige lichtjes flitsten aan en uit in de kerstboom. Hij was reuzegroot en reikte tot aan het plafond. Er hingen pakjes in en veel, heel veel rode ballen. Elk van die knalrode ballen was met een strikje, een rood strikje, aan een tak bevestigd, een groene tak, want een kerstboom moet groen zijn en niet wit, dan is het een paasboom. Ook zwart past niet want zoiets noemt men een allerheiligenboom. Dat vond het gezin ook.
Net als elk jaar hadden ze zich pal naast de boom geïnstalleerd en dat was niet zo simpel. Uit de box boven de tafel waren de bells alweer aan het jingelen, all the way zelfs. Fun in a one horse open sleigh was niet aan hen besteed want dat ene paard had gerust de hulp mogen krijgen van een tweede Brabants trekpaard, met EPO-voer dan nog wat aangesterkt.
Ze vormden wat men vroeger een kroostrijk gezin noemde, nu een groot gezin. Tegenwoordig worden gezinnen kleiner en tegelijk ook groter, net als bij hen, het jonge paar.
Geluidloos en met de nodige discipline zou je de inname van de plaatsen rond de tafel zeker niet kunnen noemen maar daartegen was een McDonald’s wel bestand, verzekerd zelfs. Bij Sergio Herman in The Jane zouden ze alleszins niet met open armen en een brede lach worden ontvangen. Jane zou zelfs voor een heuse grijns zorgen, hoewel Sergio zelf ook niet zo onvruchtbaar bleek te zijn.
De papa speelde aanvankelijk de diplomaat en probeerde te bemiddelen op zachte toon maar moest zijn stembanden toch vlug naar een ander volume overschakelen. Luider heet zoiets.
Klippan ! Ga zitten en laat Abba met rust !
Hij had een paar jaar geleden in Stockholm gewerkt en uit een kortstondige relatie met een blonde Zweedse stoot was een langdurig vaderschap ontstaan, van een tweeling nog wel. Het werd een blond meisje, Abba, en een blonde jongen,Klippan. Hij had eerst gedacht zijn zoon Ikea te noemen maar koos dan toch voor Klippan, uit hun meubelassortiment met het hoogste zitcomfort en de afneembare hoes. De twee namen had hij behouden, zes jaar lang, maar dat kon hij helaas niet met de Zweedse moeder. Die was teruggekeerd naar het Noorden want ze miste de middernachtzon, zei ze. Hij had nochtans voor de nodige sfeerverlichting gezorgd, bij Ikea natuurlijk.
Intussen was de mama evenmin inactief gebleven. Ze pakte haar oudste beet, een puberende stijfkop waarop helemaal in het midden, daar waar de hersenen moeten zitten, een strookje stoppels was mogen blijven. Ze greep hem bij de epaulette, misschien zelfs wat dieper waar nog een laagje jongensvet ligt want zijn grimas liet vermoeden dat er geen hohoho of een “we want more” zou volgen. Voor hij het wist, zat hij neer, naast zijn mama en zijn jongste broer, een braaf jongetje met een brilletje en een afgeplakt oogje. Je zag nu al, zelfs met een afgeplakt oog, dat het kind nooit moeilijk zou doen, nooit zou puberen, zijn mama hondstrouw zou blijven. Dat had zijn papa niet klaargespeeld toen hij als DJ scratchend en mixend de wereld rondreisde en af en toe eens binnenwipte op weg naar en van Ibiza. Toen ze hem de geboorte van hun derde kind liet weten, bleef alles stil in tegenstelling tot de huilbaby. Veel later vernam ze dat hij met zijn vierde echtgenote op de Markiezeneilanden woonde, de Maagdeneilanden waren niets voor een DJ. Noblesse oblige ! Hij moest, zo hoorde ze ook, een voetbalelftal en een complete rugbyploeg aan kinderen lopen hebben. Had zijn zoontje een lui oogje, aan hem kon je dus blijkbaar geen enkel onderdeel lui noemen.
Op een eetfestijn van de scouts ontmoetten de twee singles mekaar toevallig. Het klikte meteen hoewel hij spaghetti at en zij gekozen had voor stoofvlees met frietjes. Maar volgens Goedele Liekens, een vrouw met ervaring, mogen culinaire bezwaren nooit de oorzaak vormen van seksuele afwijzingen. En die waren er niet geweest want McDonald’s mocht rond een ruime familiedis ook aan drie telgen uit een NSG, een nieuw samengesteld gezin, frietjes met vlees serveren. Want dat lustten ze alle acht, mooie stukjes mager vlees van de borst van kippen met een cup J..
De ambiance van een kerstdiner zat er al behoorlijk in maar dat veranderde plots toen iedereen zicht had op een eigen gevuld bord. Stella, het zonnetje in huis, de allerkleinste en een van hùn telgen, hing aan tafel in haar zitje woest om zich heen te slaan omdat ze sla had in ’t vizier gekregen. Die sla lag op het bord van Ti ësto, de middelste van hà à r zonen, en al wat groen was, wond de hangende koter op. Oorzaak of gevolg van de twee joekels van tanden en het konijnengedrag van het kind ?
Klippan, de helft van zÃjn tweeling, had zijn beker cola al omgestoten en Abba wreef zonder zeuren het plakkerig goedje uit haar fluwelen schoot. Ze beleefde in alle stilte haar eigen Waterloo.
Maar het kon erger toen de puber opstond van tafel en doodleuk vertelde dat hij buiten een sigaretje ging roken. Meteen wisten de ouders wat ze hem over 4 maand voor zijn communie cadeau konden doen : een slof sigaretten…
Met plannen voor de uitstap met het minibusje naar Disneyland Parijs in plaats van een groot feest, zouden ze nog wat wachten. Eerst kwam er op elk nachtkastje uit de Ikeacollectie aan weerszijden van het ouderlijk bed een werk van Peter Adriaenssens : Gids voor succesvol opvoeden en Praten met je tiener.