Het ongenoegen bij de werknemers bij Lidl heeft duidelijk zijn limieten bereikt, als je bedenkt dat enkel nog staken een oplossing kon bieden. Depots worden geblokkeerd en een groot deel van de winkels blijven gesloten. Met enige fierheid kondigt een man in gekleurde plastic zak aan dat ze aan geen wijken denken alvorens de wensen zijn ingewilligd. Toch vraag ik met af waar deze man winkelt. Ik vraag me eigenlijk af waar al deze vakbondsmensen en bij uitbreiding al de mensen die meestappen in nationale betogingen winkelen. Gaan zij bewust om met de keuze die ze elke dag maken? Zijn zij zich bewust dat zij als consument meer impact hebben dan dat ze hebben als staker?
Hoe ironisch is het niet om overdag een piket op te zetten voor de deuren van Lidl maar ’s avonds uw eten te gaan kopen bij de Carrefour. Hoe ironisch is het niet om te betogen voor het verlagen van de pensioenleeftijd als je kasten vol staan met eten dat geproduceerd wordt door bedrijven die het vertikken om bij te dragen voor de pensioenen van hun Belgische werknemers en hun inkomsten doorsluizen via fiscale achterpoortjes. Hoe ironisch is het niet om het werk neer te leggen voor betere werkomstandigheden maar wel met schoenen aan te lopen die gemaakt zijn door kinderhanden? Zouden de vakbonden voor één keer aan hun leden, sympathisanten en bij uitbreidingen de hele Belgische bevolking willen duidelijk maken dat we veel meer bereiken door nooit meer iets kopen bij of van een bedrijf dat asociaal onderneemt dan door enkele dagen een piket op zetten? De kracht van doelbewust omgaan met onze aankopen en onze euro’s is vele malen sterker dan één dag een land plat te leggen. Zolang we niet inzien dat de reactie van de bedrijfsleiders enkel maar gespeelde verontwaardiging is om ons te doen geloven dat stakingen effect hebben zullen we niks veranderen. Het is pas wanneer we beslissen om bij hen niet langer ons zuurverdiend loon te spenderen dat we hen zullen raken waar het het meeste pijn doet, in het portemonnee.
Tom Leenaert, Zottegem