Ik ben niet echt gelukkig maar misschien is dat wel mijn eigen schuld. Geluk zou volgens sommigen gewoon in een klein hoekje schuilen? Misschien heb ik te hard gezocht? Misschien net niet? Ik heb alle hoekjes van de kamer afgezocht en niets gevonden. Misschien heeft mijn kat het spelenderwijs buiten gekegeld? Of misschien heeft mijn hond het opgevreten. Dat monster vreet namelijk zowat alles, van tenniskousen tot klein tuingerief.
Of misschien heeft geluk wel dezelfde kleur als de plinten onderaan de muur en heb ik er tijdens het stofzuigen gewoon naast gekeken? Misschien is het familie van de kameleon en turft het hier al dagen door de living zonder dat ik het heb opmerkt? Misschien volgt het me wel en heb ik in mijn zoektocht nooit eens stil gestaan om achterom te kijken?
Misschien hebben ze ons iets wijsgemaakt en is geluk helemaal niet onzijdig maar gewoon vrouwelijk? En dat zou natuurlijk veel verklaren. Wispelturigheid? “Ja” zeggen wanneer het “neen” bedoelt? En omgekeerd! Begin dan maar eens te zoeken.
Misschien is geluk gewoon overroepen en zijn alle mensen die beweren het te hebben leugenaars? Een samenzwering die ons er toe aanzet er naar te streven zodat we geen tijd hebben om echt gelukkig te zijn?
Of misschien zit het gewoon al de ganse tijd op mijn schouder en fluistert het grappige dingen in mijn oor? Misschien doet het me spontaan lachen? Misschien doet het me beseffen dat zoeken niet echt nodig is en dat het beter is net niet te beseffen hoe gelukkig je wel bent, want dat alles vergankelijk is en je moet koesteren wat je nu hebt? Misschien wel. Maar dan is de grap er af natuurlijk.