Vandaag had ik er weer zo één: een moment om te koesteren. Het was al bij al nog geen echt fijne dag geweest. Meestal is elke dag voor mij wel redelijk behoorlijk, vandaag dus niet. Dit sprankeltje zonneschijn kon ik dus wel degelijk gebruiken.
Voor mij liep een ietwat kleinere, kalende dame en plots bekroop de behoefte me de mevrouw een pets op het achterhoofd te geven. Meer nog. Ik zou haar hoofd onder mijn arm knellen en er een heuse tamtam-solo op spelen. En een gigantische glimlach maakte zich van mij meester.
Voor alle duidelijk: ik heb dit NIET gedaan. Ik ben niet gek? Ik ben proper opgevoed en heb geleerd dergelijke uitspattingen te vermijden en te vervangen door een gigantische glimlach. Nu weet u dus, dat als u mij op straat tegenkomt met een gigantische glimlach op het gezicht, ik net bijna iets zeer ondeugends heb gedaan.
En voor u de verzamelde moraalridders op respectievelijke paarden op mij afstuurt zou ik graag hebben dat u antwoordt op enkele simpele vraagjes. Heeft u nog nooit zin gehad het ijsje van een kind te stelen en dan keihard weg te lopen? Of keihard in het oor van een slapende hond te blaffen? Heeft u nog nooit uw voet weten jeuken als iemand voorovergebogen voor u staat? Heeft u nog nooit op restaurant een olijf drie tafels verder willen katapulteren met uw koffielepel? Heeft nog nooit willen kijken onder een toupet? Wel nu, vanaf vandaag kan dat! Maar dan wel alleen in gedachten.
U zal zien: we maken er op deze manier een betere wereld van. Mensen zullen weer lachen. En wie net niets ondeugends in gedachten heeft zal glimlachen om uw glimlach, als een partner in crime in uw virtuele kapoenenstreken. En zo, zo dragen we bij aan een betere, geweldloze en mooiere wereld, met elke dag, elk zijn momentje om te koesteren.